منت ممنوع!

داستان این است که پس از پیروزی تیم ملی فوتبال ایران در برابر ولز، به هر بازیکن 15هزار دلار پاداش داده شد و پس از آن، در توافقی بین کل تیم، مبلغی برای صرف در امور خیریه جمع‌آوری شده است. این خیلی کار خوب و قشنگی است، با این حال قابل درک نیست که چرا علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان تیم ملی پس از بازگشت کاروان ایران از قطر به‌طور مکرر این موضوع را یادآوری می‌کند و هر کجا می‌نشیند از رسانه‌ها انتقاد می‌کند که چرا کارهای خیر فوتبالیست‌ها را نمی‌بینند. بیرو برای چندمین‌بار تکرار کرده پیش از بازی با ولز چیزی حدود 6میلیارد تومان برای کمک به نیازمندان جمع شده است. البته که رقم قابل‌توجهی است و حتی اگر 6میلیون تومان هم جمع می‌شد، باز نفس این کار نیکو قابل تقدیر بود. با این همه، تکرار بیش از حد موضوع قابل هضم نیست و از ارزش آن می‌کاهد.
خوب است جناب بیرانوند و سایر دوستانی که تصور می‌کنند کارهای خیرشان دیده نمی‌شود، نگاهی به تیم ملی مراکش بیندازند؛ شگفتی‌‎ساز بزرگ جام‌جهانی که به‌عنوان نخستین آفریقایی تاریخ به جمع 4تیم برتر جام‌جهانی رسید.
مراکشی‌ها که تحسین جهانیان را برانگیختند، بابت کسب عنوان چهارمی این دوره از مسابقات 24میلیون دلار پاداش گرفتند و همه را یکجا صرف کمک به نیازمندان کردند. این یعنی آنها، هم از نظر فنی فوق‌العاده عالی عمل کردند و هم از نظر انسانی، بدون منت و جار و جنجال دست هموطنان محروم‌شان را گرفتند.
 اگر انتقادی از تیم ملی ایران وجود دارد، بیشتر حول این است که چرا باید به این تیم بازنده، مجوز واردات خودروی خارجی اهدا شود؟ مگر این تیم در قطر چه کرد؟  6گل خوردن از انگلیس و باخت به آمریکا چه شاهکاری است که بابتش باید مورد تفقد قرار بگیرید؟ حالا ولز را بردید و بخشی از جایزه‌تان را به نیازمندان اختصاص دادید، باز هم دم‌تان گرم، اما انصافا این روند منت‌گذاشتن را متوقف کنید. اصلا کار قشنگی نیست.