چپ و راست کمی شانس!

انگلیسی‌ها نگرانی‌های خاص خودشان را برای جام‌جهانی دارند اما هیچ‌چیز به جز غیبت احتمالی 2ستاره کناری، برایشان نگران‌کننده نیست؛ 2ستاره‌ای که در سیستم دفاع 3نفره وینگ‌بک‌های ایده‌آلی هستند و در دفاع 4نفره نیز به‌خوبی نقش مدافع کنار را بازی می‌کنند. بن چیلول و ریس جیمز ظاهرا حتی اگر به جام‌جهانی هم برسند، به مسابقه ایران نخواهند رسید. این خبر بسیار خوبی برای تیم ملی محسوب می‌‌شود و همان روزنه امیدی است که تیم ملی می‌تواند به آن امیدوار باشد. البته که انگلیسی‌‌ها در همین بخش از زمین ستاره‌هایی مثل الکساندر آرنولد را دارند اما در بازی چیلول و جیمز خاصیتی است که آنها را متمایز می‌‌کند. این دو نفر استاد برقراری تعادل بین شرکت در حمله و حضور مؤثر در دفاع هستند. در حقیقت آنها به شکل شاهکاری هر 2وجه از بازی را دارند و فوتبالیست‌های کاملی به شمار می‌روند. در غیاب این دو نفر، این مهدی طارمی و علیرضا جهانبخش هستند که باید از تک‌لحظه‌ها برای ضربه‌زدن به حریف استفاده کنند؛ 2بازیکنی که می‌‌توانند تیم ساوت‌گیت را در کناره‌های زمین به هم بریزند. تیمی که فوق‌العاده قدرتمند و پرستاره است اما این اواخر نشان داد که پتانسیل خوبی برای درگیرشدن با فروپاشی روحی دارد.
 قرار نیست رؤیایی فکر کنیم و باور داشته باشیم که در جام‌جهانی و روبه‌روی تیمی مثل انگلیس، ما تیم مهاجم خواهیم بود. همه می‌دانند که مهم‌ترین ویژگی کی‌روش، نظم دفاعی است و همین ویژگی باید در قطر دستمان را بگیرد و تیم را امیدوار نگه دارد. در نتیجه ما با یک نمایش دفاعی روبه‌روی انگلیس به زمین می‌رویم. یک نمایش اولترادفاعی که در چند لایه مختلف اتفاق می‌افتد و هیچ اولویتی مهم‌تر از گل‌نخوردن ندارد. با این حال، همین تیم ملی در دوره‌های مختلف برای رقبا دردسرهای دفاعی زیادی ایجاد کرده است. مثلا نبرد با آرژانتین و چند فرصت ایده‌آل که با بی‌رحمی داور نیز همراه شد، یا جدال با پرتغال که تیم ملی حتی می‌توانست در دقایق پایانی برنده‌اش باشد. در جدال با اسپانیا، ایران به‌خوبی از افت مدافعان کناری حریف بهره‌برد. مهدی طارمی و وحید امیری در آن بازی اسپانیا را به‌شدت آزار دادند و بارها دفاع حریف را به هم ریختند. این قابلیت در تیم ملی وجود دارد و شاید در همان مسابقه اول نمایان شود. کافی است از همیشه فرصت‌طلب‌تر باشیم تا شاید در یک لحظه خاص، یک معجزه بزرگ را رقم بزنیم.
 طارمی و جهانبخش، حیاتی‌ترین مهره‌های تیم ملی در نبرد با انگلیس هستند. اگر این دو نفر بتوانند نبض بازی را در کناره‌ها در دست بگیرند، فشار از روی تیم ملی ایران برداشته خواهد شد. بدون‌شک نقش بازیکنانی مثل وحید امیری و نوراللهی با قابلیت استفاده از نیم‌فضا و موقعیت‌سازی برای نفرات کناری نیز در این بازی مهم خواهد بود. مهدی و علیرضا اگر در فرم خوبی باشند، برای انگلیس مزاحمت درست می‌کنند. سرعت بالای جهانبخش و تکنیک او در کنار فوتبال همه‌جانبه و فوق‌العاده مهدی طارمی، می‌تواند تصورات انگلیس از ایران را به هم بزند. نباید تصور کنیم که شانس زیادی برای بردن این مسابقه داریم. هرگز نباید خیال کنیم که انگلیس تیم چندان سرسختی نیست اما اگر فقط یک آسیب‌پذیری کوچک در این تیم وجود داشته باشد، مربوط به کناره‌های دفاعی است و این تنها بارقه امید ایران را در چنین مسابقه‌ای می‌سازد. حتی اگر این ماجرا به بردن بازی نینجامد، به یک نمایش خوب از سوی ایران ختم خواهد شد. اگر بازی با چند استارت خوب از ستاره پورتو و مهره جذاب فاینورد شروع شود، دیگر حداقل مطمئن هستیم که انگلیسی‌ها در تیتر روز بعد از مسابقه خدا را به‌خاطر روبه‌رو شدن با تیم ملی شکر نخواهند کرد!