تئاتر را نباید تحریم کرد

بابک توسلی در مورد استقبال از نمایش «دوستان کمُدی»می‌گوید: کارهای من در مقام کارگردان، معمولا سولدآوت (Sold Out) بوده. همیشه کارهایم فروش خوبی داشته، چون مخاطب برای من خیلی مهم است. آدمی نیستم که بگویم برای دل خودم کار می‌سازم یا بخواهم دغدغه و تفکر در جامعه ایجاد بکنم. بنابراین مخاطب خودم را جذب کرده‌ام اما با توجه به تجربه بچه‌های بازیگر و شناختی که جامعه از بچه‌ها دارد، روزی که ما تمرین نمایش را شروع کردیم، تصورمان این بود که اتفاق خیلی بهتری برای ما بیفتد. البته هیچ‌وقت زیر100 نفر تماشاگر در سالن ما نبوده اما انتظار ما همان 300نفر بود! اینجا می‌خواهم به‌عنوان یک فرد تئاتری، نکته‌ای را عرض بکنم. من اخیرا واژه‌ای را شنیدم تحت عنوان «تحریم تئاتر»! بعضی مخاطبان دنبال این کلمه‌اند که تئاتر را تحریم بکنیم! می‌خواهم بگویم تئاتر در ایران تحریم شده است. دیگر به این قضیه دامن نزنیم. اگر حال‌مان خوب نیست و نمی‌خواهیم تئاتر ببینیم، قبول، با این واژه بیاییم جلو، ولی اینکه بگوییم «من تئاتر را تحریم کرده‌ام»، قشنگ نیست. الان منظورم نمایش خودم نیست. می‌گویم کلا فضای تئاتر را تحریم نکنیم. شما ببینید، در تمام دنیا از تئاتر حمایت می‌شود و پشتیبان تئاتر هستند. من 18 سال خارج از ایران زندگی کرده‌ام. حمایت‌هایی را که از تئاتر می‌شود دیده‌ام. پول‌هایی را هم که دولتی‌ها به تئاتر می‌دهند، دیده‌ام. ما در ایران چنین فضایی را نداریم. بنابراین حداقل از واژه تحریم استفاده نکنیم! از یک استاد تئاتر دعوت کردم به تماشای نمایش ما بنشینند. ایشان گفتند «من تئاتر را فعلا تحریم کرده‌ام»! خب شمایی که استاد هستید دیگر نباید از این واژه استفاده بکنید و اگر من که شاگردتان هستم، گفتم تئاتر را تحریم بکنیم، شما باید به من یادآوری بکنید که تئاتر  متاسفانه در این مملکت تحریم‌شده و ما باید حمایتش بکنیم و چراغش را روشن نگه داریم.