قتل‌عام در منهتن

محمدرضا مرادی؛ تحلیلگر سیاسی

هلندی‌ها در اشغال سرزمین سرخپوستان نیز دستی بر آتش دارند! هرچند حضور آنها در این سرزمین چندان گسترده و طولانی نبود، اما در همان زمان کوتاه نیز جرم و جنایات فراوانی از این مدعیان حقوق بشر ثبت گردیده است. در سال 1609هلند دریانورد ماجراجو و سرکش انگلیسی به نام «هنری هودسن» را به استخدام درآورد و او آب‌های اقیانوس اطلس را برای یافتن گذرگاه شمال غربی درنوردید و به سواحل شمالی ایالات متحده آمریکای امروزی رسید و دهانه وسیع رودی را شناسایی کرد که امروزه به نام خود او رود «هودسن» نامیده می‌شود و در ایالت نیویورک جریان دارد. هودسن در بازگشت به هلند، مورد استقبال قرار گرفت و دولت هلند به پیشنهاد این دریانورد بر تمامی نقاطی که هودسن توسط کشتی پیموده و یا در آن گام نهاده بود، ادعای مالکیت کرد. بازرگانان هلند، کمپانی هلند نو را تأسیس کردند.
جزیره منهتن مهم‌ترین پایگاه اشغال شده هلندی‌ها در سواحل شمال شرقی آمریکا بود که به ظاهر در سال ۱۶۲۶ میلادی به ثمن بخس ۲۴ دلار از سرخپوستان محلی خریده و بنای شهر نیوآمستردام (نیویورک) در آنجا نهاده شد. منهتن، در مدت کوتاهی به انبار اصلی تجارت پوست هلند در آمریکای شمالی تبدیل گردید و با تشویق مقامات هلندی شهر آمستردام نو تأسیس شد. این شهر هسته اولیه بندر نیویورک کنونی بود. به‌منظور جلوگیری از تهاجم سرخپوستان دیوار محکمی به نام «وال» پیرامون آمستردام نو کشیده شد. وال استریت کنونی در محل دیوار دفاعی هلندی‌ها ساخته شده است.
حضور استعمارگران هلندی در این سرزمین‌ با اخراج خونین و کشتار ساکنان سرخپوست آن همراه بود. در گزارش «دیوید د. وریس» که در فوریه سال 1643، درباره قتل عام سرخپوستان «الگون کویین» ساکن در جنوب منهتن به‌دست سربازان هلندی ارائه شد، چنین آمده است: سربازان، بسیاری از سرخپوستان را درحالی‌که خواب بودند، به قتل رساندند. کودکان از سینه‌های مادرانشان جدا می‌شدند و در برابر چشمان آکنده از اشک و ناباوری والدینشان با شمشیر به دو نیم شده و آنها را به آتش می‌انداختند. نوزادان در گهواره‌های خود تکه‌تکه شده و سرهای آنها را در هم می‌کوبیدند و به فجیع‌ترین وضعیتی که حتی وجدان افراد سنگدل را نیز به درد می‌آورد وحشیانه به قتل می‌رسیدند. بعضی از کودکان را هم به رودخانه می‌انداختند و به‌دنبال آنها پدر و مادرهایشان برای نجات آنها به رودخانه می‌پریدند. ولی نظامیان نه به کودکان و نه به والدین آنها هرگز اجازه ندادند که از آب خارج شوند تا همه آنها غرق شدند.