بیرون از جو کهکشان!

قهرمانی رئال مادرید در اروپا، احتمالا تکراری‌ترین خبری است که می‌توان در دنیای فوتبال شنید. جنس قهرمانی این دوره آنها اما با همیشه فرق دارد. به‌نظر می‌رسد که این متفاوت‌ترین قهرمانی رئالی‌ها در تاریخ لیگ قهرمانان باشد. موفقیت بزرگی که انگار نمی‌شود با فرمول‌های همیشگی فوتبال تئوریزه‌اش کرد. موفقیتی که فقط نتیجه رسیدن یک تیم از نقطه‌ آ به نقطه ب نیست. آنها یک مسیر دیوانه‌وار را طی کرده‌اند و انبوهی از تیم‌های بزرگ را در لیگ قهرمانان شکست داده‌اند. کنار زدن پاری‌سن‌ژرمن با یکی از گران‌قیمت‌ترین ترکیب‌های تاریخ و عبور از هر 3 تیم برتر بهترین لیگ‌های فوتبال دنیا، شایستگی آنها را برای بردن این جام به اثبات می‌رساند. رئال مادرید اما این بار برای پادشاهی در اروپا، روش متفاوتی را درنظر گرفت. تابستان گذشته بود که برخلاف تلاش‌های باشگاه و پیشنهاد 200 میلیون یورویی برای جذب امباپه، باشگاه پاریسی حاضر به فروش این ستاره نشد. فلورنتینو پرز هم تصمیم گرفت ستاره‌ای را به جمع نفرات تیمش اضافه نکند و یکی از معمولی‌ترین ترکیب‌های رئال مادرید در همه این سال‌ها را برای فصل جدید بسازد. این موفقیت تاریخی با بردن هر دو جام مهم فصل، زمانی کنایه‌آمیزتر به‌نظر می‌رسد که برای باشگاهی مثل رئال مادرید اتفاق افتاده باشد. تیمی که همیشه به خرید ستاره‌های بزرگ و ساختن کهکشان‌هایی دست‌نیافتنی شهرت داشته در همه دیدارهای حساس و نفسگیر این فصل لیگ قهرمانان کم‌ستاره‌تر از رقبا بوده و بیرون از جو همیشگی کهکشانش، نفس همه تیم‌ها را گرفته است. پایان فصل برای آنها درست در نقطه مقابل آخرین حریف‌شان رقم می‌خورد. لیورپول در تمام فصل مورد ستایش قرار گرفت، در یک قدمی بردن همه جام‌ها بود اما فقط جام‌های کوچک را به دست آورد و هر دو رقابت اصلی‌اش را واگذار کرد. رئال‌مادرید اما در تمام فصل مورد سرزنش قرار داشت، جام‌های کوچک را به سادگی از دست داد اما در پایان، هر دو جام کلیدی فصل را از آن خودش کرد.
 
   هر چقدر به ترکیب رئال مادرید نگاه کنید، بازیکنی را نمی‌بینید که امضای خودش را پای این قهرمانی ثبت نکرده باشد. تک تک شاگردان کارلتو به بهترین شکل از کوچک‌ترین فرصت‌ها استفاده کرده‌اند تا پلی برای ماجراجویی جذاب باشگاه‌شان بسازند. تیبو کورتوا مدتی بعد از مهار پنالتی مسی، یکی از بهترین نمایش‌های فردی تاریخ یک سنگربان در فینال لیگ قهرمانان را رقم زد، ادوارد مندی توپ گریلیش را از روی خط دروازه رئال مادرید بیرون کشید، داوید آلابا در نخستین فصل حضور در برنابئو خیلی زود در تیم درخشید و ادر میلیتائو کاری کرد که جای خالی سرخیو راموس در تیم احساس نشود. حتی دنی کارواخال که بسیاری از هفته‌های فصل را از دست داده بود، در مسابقه نهایی با لیورپول آنقدر خوب روبه‌روی لوئیس دیاز ایستاد که کلوپ چاره‌ای به جز تعویض‌کردن این بازیکن نداشت. کاسمیرو با قطع توپ‌های همیشگی، کروس با پاس‌های بی‌نقص و لوکا مودریچ با آن بیرون‌پای هنرمندانه برای رودریگو روبه‌روی چلسی، پنجمین قهرمانی مثلث خط هافبک مادرید را در 8 فصل گذشته لیگ قهرمانان رقم زدند. فده والورده جنگندگی را به ترکیب رئال آورد، وینیسیوس که همین فصل قبل همه هم‌تیمی‌ها را ناامید کرده بود، مهم‌ترین گل زندگی‌اش را زد و کریم بنزما به شانس اول بردن توپ طلا تبدیل شد. از همه مهم‌تر هم، کارلو آنچلوتی بود. مردی که کاری کرد تا حتی نفرات ذخیره‌ای مثل کاماوینگا و رودریگو به ستاره‌های طلایی مادرید تبدیل شوند. مردی که برای رساندن رئال به قهرمانی چهاردهم، به سوپراستار نیاز نداشت. او که از یک تیم نسبتا معمولی، یک نتیجه تاریخی خارق‌العاده بیرون کشید. او حق داشت که بعد از قهرمانی روبه‌روی دوربین‌ها خودش را مرد رکوردها بداند. چرا که قبل از «نابغه معمولی» مادرید، هیچ مربی دیگری در طول تاریخ فاتح 4دوره از لیگ قهرمانان اروپا نشده بود.
 
   رئالی‌ها در این سال‌ها رونالدو را از دست دادند، زیدان را از دست دادند، ادن هازارد را به مصدومیت‌های همیشگی سپردند، گرت بیل را نیز حواشی گسترده از این تیم گرفت. بدون این نام‌ها هم آنها روی بلندترین قله فوتبال اروپا دیده می‌شوند. چه چیزی می‌تواند این تیم را متوقف کند؟ ظاهرا هیچ‌چیز. نه گل خوردن، نه نزدیک شدن به دقیقه 90 و نه حتی بد بازی کردن. آنها برمی‌گردند و کارشان را انجام می‌دهند. شاید این جام دلچسب، عادت‌هایی در این باشگاه را برای همیشه تغییر بدهد. حالا دیگر فوق‌ستاره خریدن، تنها راه موفقیت برای باشگاهی مثل رئال مادرید نیست. آنها بهترین کهکشان را با کم‌نورترین ستاره‌ها ساخته‌اند. یک تیم به‌معنای واقعی کلمه. تیمی که انگار هر 11 بازیکن ثابت آن، یک نفر بوده‌‌اند. یک نفر قوی!