شهادت دست یافتنی است

یاسر نوروزی- نویسنده

«منصور» برشی از زندگی قهرمان نیروی هوایی ارتش شهید منصور ستاری است؛ متفاوت از چهره و شمایلی که در فیلم‌ها از شهدا دیده و در گوشه ذهن خود داریم. در فیلم منصور نوع جدیدی از گپ زدن راه رفتن و طرز برخورد با مسائل اجتماعی و شخصی را  می‌بینیم که در ادامه به بخش‌هایی از آن می‌پردازیم. یک افسر عالی ارتش که در میان ناباوری‌ها به‌خود باور دارد، به راهی که می‌رود به انتخابی که می‌کند. او آمده است فعل خواستن را صرف کند آن هم در بین همه نخواستن‌ها و نتوانستن‌ها، در زمان و زمانه‌ای که نفوذ در اوج خود قرار دارد و نهال نوپای انقلاب را تهدید می‌کند، دشمن خارجی و وابستگان داخلی.
 به قول وزیر خارجه وقت ما حتی سیم خاردار هم از خارج وارد می‌کردیم، تکنولوژی ساخت قطعه‌ای را نداشتیم و تحریم بودیم و کم‌افرادی هستند که از دل مشکلات فرصت ایجاد کنند و زایش دانش.
منصور خودش یک انقلاب نوپا بود آن هم در جایی که فقط صنعت مونتاژ جواب می‌داد. فیلم منصور هر چند نقاط‌ضعفی چون به‌کار بردن لباس‌های نظامی کنونی برای آجودان تیمسار و نحوه احترام نظامی و... را در برخی موارد یدک می‌کشد، نقاط قوت و تلخی نیز بیان می‌کند، تقدیم یک تام کت به رژیم بعث توسط گروهک‌ها بانفوذ روی یکی از خلبانان و این موردی است که فیلم صرفا به‌دنبال قداست بخشی به مجموعه نیست و عیب‌ها را بیان می‌کند، خلأهای حفاظتی را بیان می‌کند و داستان تلخ یکی از خلبانان که در تلویزیون رژیم بعث حاضر می‌شود و می‌شود آنچه نباید بشود. نحوه بیرون کشیدن انباردار در مراسم دعا و شوخی با سربازان ازجمله مواردی است که کمتر در فیلم‌های دفاع‌مقدسی دیده می‌شود و این خوب است. می‌گوید شهدا در بین ما و از جنس ما بودند و مقام شهادت دست یافتنی است با خلوص و خواست خدا نه با زبان و... .
فیلم اشاره‌ای هم به زندگی شخصی و ساده‌زیستی قهرمان داستان دارد و جا داشت بیشتر مانور داده می‌شد، آیا در پس هر مرد موفقی زنی نبوده که رسالت خانواده و وظایف مرد را در خانه رهبری کند؟ آن هم همسری از قشر فهیم و فرهیخته کشور، قشر فرهنگی که از دامان شریف آنان شهدا، جانبازان و نخبگان به جامعه هدیه داده می‌شود. کاش در فیلم‌ها زنان مشوق، راهنما و... نشان داده می‌شدند مخصوصا زنان و همسران شهدا. آیا به این مهم پرداخته‌ایم؟ آیا پس از ساختن فیلم تا لحظه شهادت به ادامه راه آنها پرداخته‌ایم یا فقط وظیفه ما بدرقه آنها تا این مرحله است؟ آیا از این منبع تمام نشدنی هماره استفاده کرده‌ایم یا چونان قرآن لب طاقچه گاهی از آنان یاد می‌کنیم؟