کالبدشکافی مرگ در تنهایی

دیروز تن خشکیده و بی‌جان زنی سالمند روی صندلی‌ آشپزخانه‌اش در حوالی شهر میلان در حالی کشف شد که 2سال از مرگ او می‌گذشت و کارد آشپزخانه همچنان لای انگشتانش بود. مادران بسیاری را می‌شناسیم که اگر فقط چند دقیقه دیر جواب تلفن‌شان را بدهند، زنگ‌ها در شهر به‌صدا درآمده، فرزندانش، نزدیک‌‌ترین پسر یا دخترش را به حساس‌ترین ماموریت زندگی‌اش می‌فرستند تا خبری از مادر بگیرد، هر چند ممکن است 5دقیقه بعد این ماموریت به خیر و خوشی لغو شود. خانم مارینلای 79ساله اما دقیقه‌ها، ساعت‌ها، روز‌ها و دقیقا 8فصل منتظر کسی بود تا دست‌کم او را به خاک بسپارد اما هیچ‌کس حتی زنگ در خانه‌اش را نزد. برای کالبدشناسی واقعیتی به نام مرگ در تنهایی، شاید وقت آن رسیده باشد که جامعه اندکی از جنبه احساسی ماجرا دور شود و دست‌کم نقش رفتار خود والدین در تنهایی‌شان را تحمل کند. هنوز هیچ‌کس توان آن را ندارد که بهشت را از زیر پای فرشته‌ای به نام مادر بیرون بکشد، هیچ‌کس مادرش را کمتر از مادر فیلم علی‌حاتمی نمی‌بیند و هیچ‌کس نیست باورش نشود مادر 98ساله‌ای در شهر لیورپول انگلستان برای پرستاری از فرزند 80ساله‌اش به مرکز مراقبت از سالمندان رفته است. برای پی‌بردن به دلایل مرگ در تنهایی طولانی برخی سالمندان اما شاید لازم است پس از جدا‌کردن حساب مادران یاد‌شده یا آنهایی که تنها فرزند یا تمام فرزندانشان را از دست داده‌اند سراغ واقع‌گرایی در  از رفتار آن اندک والدینی برویم که با رفتار خودشان فرزندان را از خود رانده‌اند. کاردی که 2سال تمام لای انگشتان خانم مارینلای ایتالیایی مانده بود، شاید نماد حرف‌هایی باشد که جای نیشتر آن هیچ‌گاه از روح و روان فرزند پاک نمی‌شود؛ فرزندی که روانشناسی حاذق به او توصیه می‌کند دوری و دوستی حتی اگر آن موجودی که تا این حد آزارت می‌دهد، مادرت باشد. این در حالی است که در جامعه قداست این واژه به حدی است که بخش‌های فرهنگی این جرأت را به‌خود نداده و نمی‌دهند که گاهی خطرات رفتار این اندک مادران را در قالب بسته‌های فرهنگی همچون فیلم و سریال به آنها گوشزد کنند؛ خطری به نام مرگ در تنهایی.