شاید راهش این نیست

میثم قاسمی

یکی از ادعاهای تمامی دولتمردان در ایران، مظلوم بودن دولتی است که برایش کار می‌کنند. به‌عنوان یک خبرنگار تقریبا در تمامی دولت‌هایی که پشت سر گذرانده‌ام، یک سخن را بارها و بارها شنیده‌ام که «دولت... مظلوم‌ترین دولت در تاریخ ایران است.» به جای سه‌نقطه می‌توانید نام هر دولتی راکه تاکنون بر سر کار آمده و رفته بگذارید.
حرف مدیرانی که چنین سخنی را می‌گویند این است که ما روز و شب کار می‌کنیم و با تمام وجود به فکر حل مسائل مردم هستیم؛ اما تلاش ما در رسانه‌ها بازتاب مناسبی ندارد و از سوی مردم به خوبی دیده نمی‌شود. گاهی مشکل را در بی‌توجهی رسانه‌ها می‌بینند و گاه از ناسپاسی مردم سخن می‌گویند و البته برخی موارد را هم به ناگفته‌ها نسبت می‌دهند که اگر می‌دانستید ما برای تامین مایحتاج روزانه مردم چه می‌کنیم یا چه کردیم که فلان مشکل در جامعه ایجاد نشود، ممنون ما بودید اما حیف که نمی‌توانیم همه جزئیات را بیان کنیم.
پیشنهاد من به مدیرانی که چنین می‌گویند این است که پیش از سخن گفتن، یک لحظه به جمله‌ای که می‌گویند، فکر کنند. مگر می‌شود تمام دولت‌ها «مظلوم‌ترین» باشند؟ وقتی فعل ظلم کردن اتفاق می‌افتد و مظلوم هم- به ادعای خودش- مشخص است، پس حداقل یک ظالم باید وجود داشته باشد و آن ظالم کیست؟ یعنی یک عده در کشور هستند که به تمام دولت‌ها ظلم می‌کنند؟ خب چرا آنها را معرفی نمی‌کنید؟ جناح مقابل است یا مردم؟ آیا مردم به دولت‌ها ظلم می‌کنند؟ اصلا چنین چیزی ممکن است؟ به‌نظر می‌رسد دولتمردان پس از ناموفق بودن در حل مسائل به‌دنبال دشمن موهوم می‌گردند یا به قول امروزی‌ها دنبال قاتل بروسلی هستند؛ اما به قول سعدی: «کس را چه گنه تو خویشتن را/بر تیغ زدی و زخم خوردی». دولت سیزدهم، تازه کار خود را آغاز کرده و در همین روزها سرگرم نوشتن نخستین لایحه بودجه سالانه خود است که عملا مسیر راه سال آینده و چه بسا سال‌های بعد را مشخص می‌کند. این دولت هنوز به مرحله دنبال ظالم گشتن، نرسیده و پیشنهاد من به مدیران ارشد و میانی‌اش این است که سرنوشت دولت‌های قبلی را به خوبی مطالعه کنند و از هم‌اکنون درنظر داشته باشند که آنچه ۴ سال بعد درباره‌شان گفته می‌شود، حاصل عملکرد خود آنهاست و نه ناسپاسی مردم یا بدخواهی مخالفان.