چرا باید به ما میزبانی بدهند؟

در نخستین روز از مسابقات لیگ بیست‌ویکم فوتبال ایران، خیلی‌ها پای تلویزیون نشسته بودند تا بازی سپاهان و مس رفسنجان را ببینند. در غیاب پرسپولیس و استقلال، این مهم‌ترین بازی روز نخست بود که به‌طور زنده از شبکه ورزش پخش می‌شد. با این حال در نیمه دوم و در شرایطی که سپاهان به تازگی به گل دوم رسیده بود، تصاویر قطع شد و تا دقایق پایانی امکان پوشش بازی به‌وجود نیامد. مسئولان تلویزیون قطعی برق ورزشگاه را عامل این اختلال عنوان کردند. این اتفاق به دفعات و به شکل‌های مختلف در خیلی از ورزشگاه‌های ایران رخ داده است. حالا بعضی مواقع صرفا ارتباط واحد سیار قطع می‌شود و پخش تلویزیونی بازی مشکل پیدا می‌کند. گاهی هم که کلا برق ورزشگاه می‌رود و مسابقه مختل می‌شود. این حادثه چندین‌بار در ورزشگاه آزادی رخ داده که مایه شرمندگی است. حتی همین ورزشگاه نقش جهان اصفهان هم جزو سازه‌های مدرن ورزش ایران به شمار می‌رود و به واقع زشت است که چنین مشکلاتی دارد.
چند سالی هست که میزبانی مسابقات بین‌المللی به فوتبال ایران واگذار نمی‌شود. این تحریم غیررسمی و نانوشته، گاهی به‌شدت رنگ و بوی ناعادلانه به‌خود می‌گیرد؛ مثل زمانی که در مرحله قبلی انتخابی جام‌جهانی تیم ملی ایران ناچار شد در خاک بحرین به میدان برود. برگزاری دیدارهای لیگ قهرمانان آسیا در مراحل پایانی در عربستان هم یک تبعیض آشکار دیگر بود. ما همه اینها را می‌دانیم، اما حقیقت آن است که خودمان هم کم گزک دست کنفدراسیون و رقبا نمی‌دهیم. به هر حال فوتبال ایران برای گرفتن میزبانی‌های مهم چند مشکل جدی ساختاری دارد اما غیراز این ما در بخش‌های فنی و تاسیساتی هم بسیار بد عمل می‌کنیم. مشکلاتی مثل همین قطعی برق، فقدان سیستم کمک‌داور ویدئویی، نبود زمین‌های تمرین مناسب و کافی، عدم‌بلیت‌فروشی اینترنتی و... واقعا سدهای محکمی برای میزبانی ایران به شمار می‌آیند. حالا دیگر بگذریم از اینکه بعضی ورزشگاه‌های ما در این دوره و زمانه حتی روشنایی کافی هم ندارند.
انصافا کلاه‌تان را قاضی کنید و بگویید اگر شما بودید، به فوتبالی که ممکن است در مدرن‌ترین ورزشگاهش برق برود و پخش تلویزیونی لغو شود، میزبانی می‌دادید؟ تبعیض و دشمنی حتما وجود دارد، اما اول این بهانه‌ها را از دست مسئولان بگیرید تا بعد ببینیم چه می‌شود.