جنگجوی پیروز

رسول بهروش- روزنامه‌نگار

مهدی طارمی ستاره اول این روزهای فوتبال ایران است؛ در عرصه باشگاهی، هر روز یک سورپرایز جدید دارد و در رده ملی، هر بار یک گره سخت را می‌گشاید. افسون کردن مخاطب، حالا به کسب‌وکار او تبدیل شده است؛ یک روز با قیچی برگردان معرکه‌اش در استمفوردبریج و روزی دیگر با گل 40متری‌اش در لیگ پرتغال. بنابراین خیلی جای تعجب ندارد که تیم ملی با تک گل حیاتی او به امارات از جهنم زعبیل گریخته باشد. داریم از بازیکنی حرف می‌زنیم که بعد از پایان عملیات نجات، روی زمین دراز کشید و حتی نای بلند شدن نداشت. طارمی حالا بهترین بازیکن مملکت است و غیراز این، نشان می‌دهد برای جاودانه کردن خودش بین بزرگان تاریخ فوتبال ایران خیز برداشته است. این روزها بازار تمجید از مهدی داغ است و صد البته همه اینها حق اوست، اما شاید تحسین‌برانگیزترین بخش کار مهاجم بوشهری، تلاش عملی برای پاسخ دادن به منتقدان باشد.
کاش همه آدم‌های این سرزمین یاد می‌گرفتند جواب مخالفان و منتقدان خود را با کار و تلاش بیشتر بدهند. مهدی طارمی کم مسخره نشد، کم بد و بیراه نشنید و کم آزار ندید. حتما خودش هم اشکالات زیادی داشت که زمینه را برای این واکنش‌ها فراهم می‌کرد. با این حال این پسر از یک جا فهمید که چاره کار، رشد و ترقی است. او چسبید به کارش و تبدیل شد به الماس درخشانی که این روزها می‌بینیم. پیام صادقیان یک محرومیت دو ماهه را تحمل کرد و همیشه، حتی همین امروز که در حضیض قمار و شرط‌بندی گرفتار شده، زوال و سقوطش را به همان محرومیت ربط می‌دهد. مهدی طارمی اما بعد از محرومیت چهار ماهه‌اش، تازه قد‌کشید. او نشان داد از یک تیم عربی هم می‌شود مسافر سربلند اروپا شد. او طی 2 سال‌ونیم حضورش در اروپا، از 10سال فرنگ‌نشینی سردار آزمون موفق‌تر بوده و جوری توانایی‌هایش را ثابت کرده که بدون اغراق امروز پیراهن بزرگ‌ترین باشگاه‌های اروپا را هم برای او گشاد نمی‌بینیم.
راه برخورد با انتقادها، همین است که مهدی طارمی نشان داد. با داد و قال و مظلوم‌نمایی و جریان‌سازی در رسانه‌ها و فضای مجازی نمی‌شود «جو» را «گندم» نشان داد. فوتبال و بیرون از فوتبال ندارد؛ باید کار کنی، زحمت بکشی و لیاقتت را به همه نشان بدهی. وقتی خوب باشی، برای سرسخت‌ترین منتقدانت هم راهی جز تحسین و تمجید باقی نمی‌ماند. طارمی به‌خاطر برخی تصمیمات، رفتارها و جملات اشتباهش، خیلی مواقع مورد انتقاد بوده است. حتی نویسنده این مطلب هم در دسته کسانی می‌گنجد که «فوتبال» طارمی را بیشتر از مرام و مسلکش می‌پسندند. شاید حتی روز اول حضور طارمی در اروپا، تصور دل کندن او از حاشیه‌های جذاب داخلی و رسیدنش به موفقیت دشوار به‌نظر می‌رسید.
با این همه، کوشش‌های بی‌وقفه مهدی و عزم جزم او برای موفقیت، همه محاسبات را به هم زد. حالا ستاره بی‌چون و چرای خط حمله ایران، فوتبالیستی است که برای رسیدن به این نقطه زجر کشیده و عرق ریخته؛ بازیکنی که پیشرفت او حتی در ابعاد شخصیتی و حرفه‌ای هم محسوس است. بنابراین باید به او احترام گذاشت، از تماشایش لذت برد و امیدوار بود دست‌نیافتنی‌ترین قله‌ها را هم لمس کند.