خوسه دونوسو
عجیب است که می‌بینیم هر آدمی به‌ناگزیر همان رسم و راه زندگی خودش را تکرار می‌کند، حالا هرجا که می‌خواهد باشد. حد و حدودش را با خودش این‌ور و آن‌ور می‌کشد و با همین‌ها محیط خودش را تعیین می‌کند، قواعد بازی خودش را وضع می‌کند و با کسانی که قبولش دارند شریک می‌شود. این مثل حکم محکومیت زندان است که وقتی صادر شد فقط می‌توانی توی خیال خودت حق انتخاب داشته باشی اما هیچ‌وقت قادر نیستی این حق را فعلیت ببخشی. نوعی حبس که در آن تظاهر به این می‌کنی که آزادی و امنیت می‌توانند با هم جمع بشوند.
بوک مارک/ باغ همسایه
در همینه زمینه :
