دومینوی آخرین سرباز

سامان رضایی

هیچ جنگی با خروج آخرین سرباز از زمین جنگ تمام نمی‌شود. مگر اینکه رد پوتین سرباز آمریکایی آخرین ردپایی باشد که زمین جنگ را ترک می‌کند. آمریکا حتی وقتی تاریخ برای مقابله با تروریسم یا حمایت از نازی ها و متحدانش به این کشور حق داد که وارد جنگ شود ردی که از انتقام بر جای گذاشت، هیچ نسبتی با ابعاد سوژه انتقام نداشت. هیروشیما، ناکازاکی، سایگون و حالا کابل. آخرین سرباز آمریکا شب هنگام و در حالی افغانستان را ترک کرد که طی 20سال اشغال این کشور در هر 5ساعت یک کودک کشته یا نقص عضو شد. این آمار شامل کودکانی که از گرسنگی و بیماری‌های شرایط اشغال از میان رفتند نمی‌شود. در سوی دیگر این جنگ، طالبان و القاعده قرار داشتند. آنها اما شعار دفاع از حقوق بشر نمی‌دهند و افسار تمدن دور گردنشان نینداخته‌اند. اصول حرکات سیاسی و نظامی‌شان مشخص و البته الی ماشاالله جای نقد دارد. آمریکایی‌ها شعار می‌دهند همه برای یکی، یکی برای همه. در این جنگ اما طالبان بیشتر به این شعار پایبند بود تا آنها. بایدن حتی مترجم افغانستانی را که به نوعی نجات بخش او و جان کری بود در افغانستان رها کرد. موردی که اگر هالیوود سراغ آن برود، همه‌‌چیز وارونه خواهد شد. برگردیم به آخرین سرباز آمریکایی که زیر نور مادون قرمز دوربین جنگی دید در شب، افغانستان را ترک کرد. دوربینی که معمولا وظیفه دارد بخش نامرئی جنگ را مرئی کند. این دوربین حالا دومینوی آخرین سرباز آمریکا را به تصویر کشیده است. دومینویی که در یک لوپ Loop(حلقه درهم تنیده و نماد بی‌پایانی)بی پایان گیر افتاده است. این سرباز در واقع کریستوفر تاد دوناهو، ژنرال 2 ستاره ارتش ایالات متحده است و در حال حاضر به‌عنوان فرمانده لشکر ۸۲ هوابرد در پایگاه نظامی فروت برگ کارولینای شمالی و واحد عملیات ویژه خدمت کرده و با نام کریس دوناهو شناخته می‌شود. کریستوفر این همه نشان و لقب را در حالی یدک می‌کشد که فقط کسانی که هم ملیت خودش بودند را به آمریکا یدک کشید. در فیلم‌های هالیوودی هیچ سرباز آمریکایی را نمی‌بینید که یکی از همرزمانش را در پشت خط دشمن جا بگذارد. او اما بسیاری از افغانستانی‌هایی را که در جنگ با طالبان به آنها کمک کرده بودند جا گذاشت. صحنه التماس مترجم‌هایی که از بیم جان خود به آمریکایی‌ها که در فرودگاه در حال بازگشت به کشور خود بودند از یادها نخواهد رفت. در مجموع بهتر است آمریکایی ها شعار مشهور خود را کمی ویرایش کنند. شاید بهتر است بگویند یکی برای همه، همه برای ما.