نتیجه بگیر، احترام بخر

ظلم، ظلم است؛ شاخ و دم هم ندارد. هر کجا نشانه‌هایش ظاهر شد، باید به اندازه وسع‌تان برای مقابله با آن تلاش کنید. اگر خاموش ماندید، شریک رواج این چرخه شده‌اید و شاید یک روز هم گریبان خودتان را بگیرد. حمایت‌های امروز از دراگان اسکوچیچ را باید در این چارچوب دید. کجای دنیا، چرا، با کدام توجیه با مربی موفق نامهربانی می‌کنند؟ شاید زمانی که دراگان به‌عنوان سرمربی تیم ملی برگزیده شد، این انتخاب نشانه اوج استیصال و درماندگی فدراسیون فوتبال بود؛ مجموعه‌ای که از نظر فنی و مالی در داستان مارک ویلموتس نقره‌داغ شده بود و چشم‌انداز امیدبخشی هم برای موفقیت تیم ملی نداشت. اسکوچیچ به شکلی عجیب و ناگهانی از بین علی دایی و امیر قلعه‌نویی انتخاب شد؛ بنابراین هواداران مربی ایرانی برآشفتند و تندترین نقدها را متوجه فدراسیون کردند. حتی افکار عمومی هم به‌درستی روی این انتخاب نقد داشتند و نمی‌فهمیدند چطور سرمربی تعدادی تیم متوسط که حتی گذرش به لیگ یک ایران هم رسیده بود، صاحب ارزشمندترین نیمکت فوتبال کشور شده است.
همه اینها درست، اما دراگان اسکوچیچ با صبر و حوصله فراوان، با امکانات اندک و بدون هیچ تنش خاصی بهترین نتایج ممکن را گرفت. در این شرایط طبیعی بود که نگاه‌ها به او عوض شود. تیم ملی در منامه بحرین فوتبال بدی بازی نکرد، اسکوچیچ حتی خرده تغییراتی هم داشت که عمدتا جواب داد. بیش از این، چه کار دیگری از یک مربی ساخته بود؟ با این همه فدراسیون بدش نمی‌آمد اسکوچیچ را بردارد. آنها نقشه‌هایی هم کشیده بودند که به هر دلیل اجرایی نشد، نهایتا هم به سردی حکم به ادامه حضور دراگان روی نیمکت تیم ملی دادند. حقیقتا این رفتار زیبنده اسکوچیچ نبود؛ گرچه به او، برخی انتخاب‌ها و حشر و نشرهایش هم انتقاد جدی وارد است. با این اوصاف، تنها راهی که برای تغییر نگرش موجود پیش روی دراگان وجود دارد، ادامه نتیجه‌گیری است. او همانطور که در مرحله اول با نتایج خوبش نگاه افکار عمومی را تغییر داد، در مرحله دوم هم می‌تواند با هدایت ایران به سمت جام‌جهانی قطر، این فدراسیون عجیب و غریب را وادار به کرنش کند. آن زمان است که لحن این آقایان عوض خواهد شد.