خانم! شما اینجا چه کار می‌کنید؟

نسرین بختیاری- خبر‌نگار

ژاله صامتی جزو بازیگرانی است که در سبک بازیگری خود اعم از تئاتر و سینما علاقه‌مند به انجام کارهای رئال و نزدیک به واقعیت است. او خرداد و تیر سال98 یکی از بازیگران نمایش «عاشقانه‌های خیابان» در سالن ایرانشهر به کارگردانی شهرام گیل‌آبادی بود که نقش یک زن دستفروش را بازی کرد و این بهانه‌ای برای صحبت با او درباره استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی ازجمله مترو شد.
گرچه چهره‌ها برای فرار از واکنش‌های مسافران، کمتر از سیستم حمل‌ونقل عمومی استفاده می‌کنند ولی ژاله صامتی- دست‌کم تا پیش از شیوع کرونا- یکی از مسافران ثابت مترو بوده است. او درباره سفرهای درون‌شهری با استفاده از خطوط مترو می‌گوید: در دوره کرونا سوار مترو نشده‌ام اما پیش از آن جزو بازیگرانی بودم که اتومبیلم را یک‌جا پارک می‌کردم و زیاد از وسایل نقلیه عمومی استفاده می‌کردم و ترجیح می‌دادم برای رسیدن به خیلی از مسیرها با مترو بروم و خوشبختانه ارتباط خوبی هم با افراد جامعه دارم. همیشه با یک سؤال جالب از سوی مردم رو‌به‌رو ‌شده‌ام که «خانم شما اینجا چه کار می‌کنید؟» و من می‌گفتم: مگر جای بدی است؟ و چرا فکر می‌کنید که ما سوار مترو و اتوبوس نمی‌شویم و دائم تعجب می‌کنید و سؤالات مختلفی می‌پرسید؟
بازیگر فیلم‌های «تگزاس2»، «قاعده بازی»، «دراکولا»، «گیلانه» و... از آن هنرمندانی است که محیط اطراف را بهترین فرصت برای پیشرفت در حرفه شخصی می‌دانند. از نگاه ژاله صامتی، واگن‌ها و ایستگاه‌های مترو مکان‌هایی فوق‌العاده برای یاد‌گرفتن بازیگری هستند.
« در جلسه اول به شاگردانم می‌گویم که خیلی سوار اتوبوس، مترو و وسایل حمل‌ونقل عمومی شوند، آدم‌ها را ببینند و صدایشان را بشنوند و این جزو کارهای کلاسی ماست که غیر از بخش‌های تکنیکی بازیگری به تقویت باورشان هم کمک می‌کند. البته در دوره‌ای شرایط این‌طور بود که آدم‌ها می‌توانستند باهم گفت‌وگو و معاشرت داشته باشند اما حالا که بچه‌ها سوار می‌شوند، می‌گویند همه سرشان داخل گوشی است و کسی با کسی صحبت نمی‌کند. خودم زمانی که دانشجو بودم با اتوبوس می‌رفتم و در بسیاری از سفرهای درون‌شهری به‌دلیل صحبت و معاشرت با آدم‌های مختلف متوجه مسیر و گذشت زمان نمی‌شدم. الان مردم به‌واسطه اینکه شناخته‌شده هستم، دوست دارند صحبت کنند اما به‌طور کلی سرشان به‌کار خودشان گرم است و چندان توجهی به یکدیگر ندارند.» ژاله صامتی درباره برخورد مردم توضیح می‌دهد: مردم خیلی به ما محبت و لطف دارند اما اصلا مهلتی برای اینکه بتوانیم خلوتی داشته باشیم و به آدم‌ها با شکل و شمایل، فرهنگ‌ها، رفتارها و لباس‌های مختلف نگاه کنیم، نداریم. تجربه نمایش «عاشقانه‌های خیابان» را داشتم و قصه در مترو اتفاق می‌افتاد و درباره خانمی بود که در مترو دستفروشی می‌کرد و شکل تجربه‌ام این‌طوری و گذرا بوده است. بنابراین، مهلت اینکه بدون دغدغه بتوانیم معاشرتی داشته باشیم، چیزی را از نزدیک لمس کنیم یا با آن خاطره‌ای داشته باشیم، نیست. خاطره چندانی از دستفروشان مترو ندارم اما گاهی از آنها خرید می‌کردم. هر وقت سوار مترو می‌شدم و این دستفروشان را می‌دیدم، یک‌سری کالاهایی می‌دیدم که همیشه فکر می‌کردم باید داشته باشم و خرید می‌کردم».