داستان سال بلوا

فاطمه عباسی

صدسال پیش ویروس آنفلوآنزای اسپانیایی یک‌سوم جمعیت جهان را از پا انداخت و تلفاتش از جنگ جهانی اول که آن زمان تازه تمام‌شده بود هم بیشتر شد اما تا همین چند وقت پیش و قبل از ورود کرونا کمتر کسی از این ماجرا خبر داشت. عکس‌هایی که از آن دوران موجود است می‌تواند ماجرا را مستند کند اما کمتر دستنوشته‌ای از آن دوران یافت می‌شود که عمق فاجعه را روشن کند.
کرونا اتفاقات زیادی را در عصر ما رقم زد و روایت آدم‌ها از این اتفاقات می‌تواند خواندنی و شنیدنی باشد. فستیوال جهانی«داستان ما و کرونا» که فراخوان آن به‌تازگی توسط خانه کتاب و ادبیات ایران منتشر شده، قرار است امکانی باشد برای نویسندگان و علاقه‌مندان داستان‌نویسی فارسی‌زبان از سراسر دنیا که دلشان می‌خواهد درباره این اتفاق جهانی داستان بنویسند. این‌رویداد بخش ویژه‌ای برای مدافعان سلامت و کادر درمان هم دارد که آثار داستانی یا خاطره‌های کادر درمان در این بخش به‌طور جداگانه ارزیابی و بهترین آثار انتخاب و معرفی می‌شوند. اختتامیه جشنواره هم به‌صورت مجازی، تابستان امسال برگزار و مجموعه آثار منتخب و برگزیده در یک مجلد تدوین و منتشر خواهد شد. قطعا این داستان‌ها چه روایت کادر درمان باشد که از نزدیک با کرونا دست و پنجه نرم می‌کردند و چه روایت کسانی که خودشان یا اطرافیان‌شان مبتلا شده‌اند، فارغ از بعد ادبی، اسنادی است که سال‌ها بعد آیندگان را از حال و روز امروز ما با خبر می‌کند و لازم نیست آنها هم مثل ما تنها به دیدن چند عکس از مردمانی با ماسک کفایت کنند. تصور کنید 100سال دیگر وقتی روبات‌ها همدم انسان‌ها شده‌اند، آدم‌ها می‌توانند داستان‌هایی را از گذشتگان‌شان که ما باشیم، بخوانند و حسرت بخورند که چرا علم پزشکی آن‌قدر پیشرفت نکرده بود که ظرف یک روز داروی این ویروس را کشف کنند!