سفرت سلامت اما...

فاطمه عباسی

عکس‌ها در فضای مجازی صفحه به صفحه می‌چرخد؛ لک‌لک‌‌‌های مریض، مرغابی‌های بی‌جان، چنگرهای زخمی و فلامینگوهایی که دراز به دراز افتاده‌اند روی زمین بی‌آب. خشکسالی در سال‌های اخیر نه‌تنها برای ما نسل آدم، که برای پرندگان مهاجر هم مصیبت به بار آورده است.  از هر کجا که پرواز می‌کنند و خودشان را به یکی از تالاب‌ها و رودخانه‌های ایران می‌رسانند، چیزی ‌جز خشکی و مریضی در انتظارشان نیست. همین چند‌ماه پیش بود که مرگ فلامینگوها در میانکاله به‌دلیل مسمومیت با سم بوتولیسم سر و صدای زیادی کرد که معلوم نیست این سم به‌علت ریشه گیاهان پوسیده بود یا ورود سموم کشاورزی به تالاب. پرنده‌ها نه فقط از خشکسالی، که از دست شکارچیان نیز در امان نیستند و بخشی از این حیوانات به‌دست شکارچیان مسموم و تلف می‌شوند.  این واقعه هر سال در حال تکرار است؛ چرا‌که پرندگان هم مانند ما انسان‌ها به محیط‌هایی که بهتر می‌شناسند، عادت می‌کنند و به همین دلیل تمایل به بهار و زمستان‌گذرانی در زیستگاه‌هایی دارند که در آن متولد شده یا در سال‌های گذشته هم در آن زندگی کرده‌اند.
در اصل دلیل انتخاب آنها آشنایی با محل است و با وجود اینکه بسیاری از آنها در این سفر از بین می‌روند، اما باز هم سال بعد مقصدشان همین تالاب‌هاست.
امروز روز جهانی پرندگان مهاجر است؛ روزی که همه علاقه‌مندان به پرندگان، از پرنده‌نگر تا متخصصان حفاظت و فعالان محیط‌زیست، هم صدا برای حفظ این موجودات بی‌همتا تلاش می‌کنند. کاش دامنه این تلاش‌ها گسترده‌تر شود تا سازمان‌های متولی با حفاظت از زیستگاه‌ها به وظایفشان عمل کنند و مردم نیز در این زمینه مشارکت فعال داشته باشند تا جمعیت پرندگان مهاجر در سفرهایشان نصف نشود و سلامت به مقصد برسند.