قصه شهر/ فراری شدن از کالاها و خدمات

داوود پنهانی

  توی خانه نشسته باشی، یا توی محل کار یا حین راه رفتن، همیشه کسی هست که زنگ بزند به تلفن‌ات تا به تو بگوید فلان خدمات و فلان بیمه و فلان کار را با مثلا کمترین هزینه برایت انجام می‌دهد. تبلیغات از همه جا می‌بارد. از توی گوشی تلفن، از توی پیامک، از توی ایمیل، از توی شبکه اجتماعی و تلویزیون و رادیو و در و دیوار. مرزی ندارد، قاعده اخلاقی ندارد، احترام نمی‌گذارد و تنها دلبسته دیده شدن و شنیده شدن است. یک قاعده کلی برای آن درست کرده‌اند که تا می‌توانی تبلیغ کن و تکرار کن و حمله کن تا مخاطبت افسون شود و حرفی برای گفتن نداشته باشد. این را از کجا یاد گرفته‌اند؟ نمی‌دانیم. اما مدام و بی‌وقفه در معرض حمله تبلیغات کالاهای مختلف قرار می‌گیریم. توی فروشگاه شماره شما را می‌گیرند تا بعد پیامک پشت پیامک برایتان بفرستند که بیایید و فلان محصول ما را بخرید. آدم به غلط کردن می‌افتد. من از این شیوه تبلیغات و این حجم بی‌رحمانه آزار تصویری و شنیداری‌اش متنفر و فراری‌ام. هر بار که تلفنم زنگ بخورد و حین جواب دادن صدایی ضبط شده شروع به سخن گفتن کند، قطع می‌کنم. هر بار ببینم کالا یا خدماتی چند‌ماه و بی‌وقفه توی تلویزیون و رادیو و بیلبورد و توی پیامک، برای مجاب کردنم هجوم بیاورد از آن گریزان می‌شوم. چشمم را برمی‌گردانم، کانال تلویزیون را عوض می‌کنم و این را تنها راه نجات خود می‌دانم. می‌دانم که هر کالا یا خدماتی برای دیده شدن نیاز به تبلیغ دارد، اما برای خودم حقی قائلم و آن حق، چیزی جز کمی احترام متقابل نیست. تبلیغ کالاها و خدمات بدون قاعده و تنها براساس هجوم بی‌وقفه، خود به ضد‌تبلیغ بدل می‌شود. مخاطب به جای انتخاب محصولتان از خرید آن منصرف می‌شود. پا توی مغازه‌تان نمی‌گذارد. به حرفتان گوش نمی‌دهد.شماره پیامک‌تان را بلاک می‌کند و تلفن را قطع می‌کند. این تصور که با هجوم بی‌امان و چند‌ماه مداوم از زمین و آسمان فلان پفک و فلان دوغ و فلان فرش را تبلیغ کنید، یعنی باید تا چند‌ماه از شما و بساط فروش و کالای مورد نظرتان فراری شد.
هر بار که حین پخش برنامه‌ای تلویزیونی نوبت به تبلیغات می‌رسد، صدا را قطع می‌کنم، کانال را برای چند لحظه عوض می‌کنم تا مخاطب‌شان نباشم. توی فروشگاه سراغ کالایی می‌روم که تبلیغ نمی‌کند، شما ادامه دهید، ما هم ادامه می‌دهیم.