دغدغه/ همه به وحدتِ دعا رسیدیم!

سمیه جاهدعطاییان

قدیم‌ها که کنار خواهر و برادرهایمان سر سفره افطار یا سحر می‌نشستیم، هرکدام دعایی زیرلب زمزمه می‌کردیم. کسی از دعای دیگری خبر نداشت. افطارهای دوران مدرسه، دبستان و حتی دوران دانشگاه... همه روی لب زمزمه داشتند. یکی از بچه‌ها زمزمه‌کنان تا پایان اذان مغرب صبوری می‌کرد تا شاید خدا بهتر گوش کند. دیگری اشک گوشه چشمش را پنهانی پاک می‌کرد تا نگاه کشدار کسی رویش نماند. یکی از بچه‌ها هم تا نماز مغربش را نمی‌خواند، لب به چیزی نمی‌زد و حتی دستمان را برای یک استکان آب گرم رد می‌کرد. آن‌وقت‌ها جنس دعاهایمان فرق داشت. آرزوهای کوچکمان چنان دست‌نیافتنی بود که انگار به معجزه بزرگی نیاز داشت. اول هر‌ ماه رمضان سوره واقعه نذر می‌کردیم یا چله صلوات می‌گرفتیم. چرتکه می‌انداختیم روی تعداد صلوات‌ها یا دعای توسل و همیشه هم حساب و کتاب‌هایمان درست از آب درنمی‌آمد. روزه می‌گرفتیم و دعای سحرمان ترک نمی‌شد. آجربه‌آجر خانه‌های ما توان تازه می‌گرفت از این صدا... افطار هم ربنای مرحوم شجریان که پخش می‌شد همه وصل می‌شدیم به خدای احد و واحدمان و همین یک دعا با صدای سوزناک صاحبش کافی بود که دلمان بلرزد. سال‌هایی که این دعا از تلویزیون پخش نمی‌شد وقتی جای خالی‌اش تمام روحمان را آزار می‌داد، خودمان دست‌به‌کار می‌شدیم و ربنا را دست‌به‌دست می‌چرخاندیم تا خانه‌هایمان و سفره‌هایمان از این صدای دلگشا خالی نباشد. برکت سفره‌های ما همین ربنا بود. ما با این صدا بزرگ شدیم، خاطره ساختیم و... حالا امسال صاحب این صدا نیست اما سوز صدایش در خانه‌های ما، سر سفره‌های افطارمان هست... ما هنوز آرزو‌ها داریم. ما حاجت داریم. اما حاجت تک‌تک مان امسال یکی شده مثل حاجت ما سر سفره هفت‌سین امسال. همه با زمزمه ربنای شجریان، استاد همیشگی‌مان، می‌خواهیم خدا جان و تن عزیزانمان را سلامت نگاه دارد. همه می‌خواهیم سایه مرگ و کرونا برود... به قدر کافی عزیز از دست داده‌ایم. به قدر کافی سوگوار بوده‌ایم. بس است برای ما؛ ما اطمینان داریم که راز و نیاز همه ما سلامتی شده؛ سلامتی عزیزانی که ماه‌ها از دیدنشان محروم بودیم و در آغوش نگرفتیم‌شان؛ سلامتی آنها که بسترشان در بیمارستان است؛ خاموش‌شدن تابلوی اعلان هر روزه وزارت بهداشت که آمار فوتی‌ها را روی سرمان آوار می‌کند. ما همه به وحدتِ دعا رسیده‌ایم...!