دغدغه/ به سرعت برق و باد

فاطمه عباسی

با اینکه از اسفند99 یک‌ماه گذشته اما انگار همین دیروز بود که همه به جز کرونا، درگیر این بودیم که بالاخره سال 1400شروع قرن جدید است یا پایان قرن حاضر؛ مثل موقع‌هایی که بین ساعت قدیم و جدید گیر می‌کردیم. 
هنوز هم معلوم نیست و کسی نظر دقیق و کارشناسانه‌ای نداده که سالی که پا به آن گذاشتیم کجای زمان و تقویم قرار گرفته. اما چه اهمیتی دارد؟ چشم بر هم زدیم و یک‌ماه از همین سال نامعلوم گذشت؛ از همین سال دوصفر؛ یک‌ماه که نیمی از آن تعطیل بود و هموطنان جان (به قول آقای گوینده رادیو) بدون درنظر گرفتن احوالات کادر درمان، به سفر رفتند و برگشتند و آمار کرونا را چندبرابر کردند و نیمی دیگر کمی کندتر، در قرمز و سیاه‌شدن شهرها گذشت. امروز آخرین روز فروردین است و ما انگار درست وسط یک جنگ جهانی ایستاده‌ایم و روزی500-400هموطن را از دست می‌دهیم؛ با همین سرعت و به همین غم‌انگیزی. حالا به باران بهاری اردیبهشت، صلات‌ظهر و هوای پخته منگ مرداد، برگریز مهر و سوز برف در بهمن فکر کنید که به همین سرعت و با همین پلک‌زدن‌ها از راه می‌رسد و تمام. 
حواستان هست؟ حواستان هست که اگر فکری به حال خودمان نکنیم، روزها می‌گذرند و ما در سرعت زمان‌های از دست رفته، از دست می‌رویم؟ حالا تاریخ جدید را تمرین کنید.روز اول‌ ماه‌دوم سال دو صفر... .