از آرمان رمضانی تا روزی بچه نیکبخت

رسول بهروش_روزنامه‌نگار

جذب آرمان رمضانی از سوی باشگاه استقلال، معمای بزرگ نقل‌وانتقالات زمستانی بود. هر غیرمتخصصی هم که نمایش‌های رمضانی را در لباس پرسپولیس دیده باشد، حق دارد به چنین خریدی شک کند. تازه پرسپولیس در نیم‌فصل اول مهاجم نداشت و رمضانی به دردش نخورد؛ وای به استقلال که با ترافیک فورواردهای مدعی مواجه است. فوتبال قابل پیش‌بینی نیست؛ اصلا شاید رمضانی در استقلال همه را مبهوت کرد اما اگر اینطور نشد، مسئول تحمیل این هزینه اضافی اقتصادی و اعتباری به باشگاه کیست؟
احتمالا فرهاد مجیدی با خودش گفته:«حالا که رمضانی بیرون است او را هم جذب می‌کنیم، فوقش این است که به درد نخواهد خورد.» این نگاه اما غلط است، حرفه‌ای نیست. در فوتبال مدرن امروز لزوما خریدهایی انجام می‌گیرد که به صرفه باشد یا لااقل با برآوردهای اولیه اینطور به‌نظر برسد. مخصوصا در 14‌ماه اخیر که پاندمی کرونا تمام جهان را تحت‌تأثیر قرار داده، مطلقا خبری از بریز و بپاش نیست. حتی بزرگ‌ترین باشگاه‌های دنیا هم کمربندهای‌شان را سفت بسته‌اند تا فقط به سلامت از این طوفان عبور کنند. مگر از رئال‌مادرید بزرگ‌تر داریم؟ این باشگاه در یک اتفاق تاریخی 2پنجره است که خرید نکرده. زیدان 10 بار تا آستانه اخراج پیش‌رفته اما با شرایط کنار آمده، چون می‌داند چاره‌ای نیست. مگر از بارسلونا اسمی‌تر داریم؟ لوییس سوارس را رد کردند رفت، فقط برای اینکه دستمزدش را ندهند و در هزینه‌های باشگاه صرفه‌جویی شود. نه زیزو و نه کومان غرولند نمی‌کنند اما دکترین مربی ایرانی این است که «حالا این یکی را هم بخریم ببینیم چه می‌شود.» انصافا اگر این فوتبال حرفه‌ای بود، استقلال در این شرایط وخیم اقتصادی باید سراغ اختراع پست «کمک سرپرست» می‌رفت؟
فقط هم فرهاد مجیدی نیست. به یاد بیاورید محمود فکری چند دستیار و چقدر خدم و حشم در استقلال داشت. مرور کنید و ببینید امیر قلعه‌نویی هر تیمی که رفته چند نفر را با خودش برده است. اصلا جمله تاریخی امیرخان را باید به‌عنوان جان و جوهر این مطلب تیتر کرد؛ جایی که او سال92 به‌عنوان سرمربی استقلال با تمام شده‌ترین نیکبخت تاریخ قرارداد 200میلیونی بست و گفت: «این هم روزی بچه نیکبخت است.» روزی بچه واحدی؛ به نام شما، به خرج استقلال؟ اصلا کدام بچه؟ در نمونه‌ای دیگر مدیرعامل قبلی استقلال را به یاد بیاورید که تا روز آخر در حال انتصاب و صدور حکم بود یا مدیرعامل اسبق پرسپولیس را که همینطوری روی یک برگ کاغذ بی‌سربرگ یک میلیارد تومان روی قرارداد علیرضا بیرانوند کشید و الان مایه دردسر شده است.
به‌طور کلی دل نسوزاندن برای منافع جمعی، تبدیل به بخشی از فرهنگ ما ایرانی‌ها شده است. چند نفر از ما حواس‌مان هست به اندازه پولی که می‌گیریم کار کنیم؟ چقدر مقید هستیم که در آب و برق محل کارمان صرفه‌جویی شود و هزینه الکی روی دست سازمان نگذاریم؟ مربی و مدیر فوتبالی هم مثل ما؛ همه مبتلا به سندروم بی‌رحمی...