روشنفکری در خیابان/ پیامی بعد از سرگیجه

سیدمحمدحسین هاشمی

     حالم بدجور خراب است همشهری! از همان روز، هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم، سرم گیج می‌رود، تا ظهر، تا عصر. نمی‌دانم باید چه کارش کنم. سرم را که می‌گردانم، انگار که وزنه آویزانش کرده‌اند. تو که غریبه نیستی همشهری، رفیق، عزیز. می‌ترسم از اینکه این هم یکی از علائم کرونا باشد.
 می‌ترسم از اینکه اتفاقی بیفتد. هم برای خودم می‌ترسم هم برای اطرافیانم. حالت را خراب نکنم. امسال به اندازه کافی حرف غصه‌دار شنیده‌ایم. نمی‌خواهم نمک روی زخمت بریزم، دردی روی دردهایت باشم. می‌خواهم بهت بگویم که حرفت را گوش کردم. 
تو همه‌ این‌هایی که اینجا گفتم را نمی‌دانستی. تو فقط فهمیده بودی که حالم مثل قبل نیست. کمکم کردی و گفتی بروم یکی از این دوچرخه‌های کنار خیابان را بردارم و رکاب بزنم بروم پارکی جایی شاید باد به کله‌ام بخورد و اوضاع و احوالم بهتر شود. 
می‌خواهم بهت بگویم که این کار را کردم. الان توی پارک طالقانی هستم. 
وسط درخت‌ها. دوچرخه‌ را گذاشتم کنار بزرگراه حقانی و راهم را کج گرفتم وسط پارک تا ببینم به کجا می‌رسم. دارم پرچم ایران را می‌بینم که خیلی بالاتر از من دارد می‌رقصد. دارم مردم را می‌بینم روی پل طبیعت. دارم می‌بینم که برای مردم، هنوز زندگی ادامه دارد و کنار تمام ناامیدی‌ها، هنوز به روزهای خوب امید دارند. نمی‌خواهم ناراحتت کنم. اما راستش را بخواهی بعضی وقت‌ها دلم می‌خواهد جای آنها باشم. اما دو دقیقه که می‌گذرد به این فکر می‌کنم که شاید آنها هم هزارتا غم و غصه بیشتر از من داشته باشند ولی به روی خودشان نمی‌آورند.
 همشهری! حالا که دارم اینها را برایت می‌نویسم نشسته‌ام روی یک تکه سنگ. دور و برم هیچ‌کس نیست اما از ترسم ماسکم را از صورتم‌ برنداشتم. الان دارم به تهران نگاه می‌کنم. تهرانی که نوشته‌اند مازوتش رفته و ازنش آمده. 
دارم فکر می‌کنم که بد نیست هر از گاهی، لابه‌لای سرگیجه‌های روزانه، لابه‌لای نفس‌هایی که از ترس و استرس به شماره می‌افتد، لابه‌لای الکل‌های مداوم و ماسک‌های روی هم، دل بزنیم به جایی که از همه‌‌چیز دورمان کند.
 بنشینیم و فکر کنیم. همشهری! دمت گرم. حالم بهتر از صبح شده. می‌خواهم برگردم. تنها حال خوبم هم این است که دوچرخه‌ای که گذاشتم را یکی دیگر برداشته باشد و رفته باشد پی زندگی‌اش.