امید در قاب پنجره‌های کودکی

کرونا، بیش از هر آسیب دیگری، ویروسی ضد امید است، ویروس خاموشی شهر، مدرسه، شهربازی، کتابخانه و پارک و هرجایی که می‌شود طنینی از آوای زندگی و کودکی را در آن شنید. خانه‌نشینی برای بچه‌ها هم پررنگ‌تر بود و هم سخت‌تر. نقاشی‌هایی که می‌بینید منتخب آثار فرستاده شده به جشنواره « شهری که من دوست دارم از پشت خانه‌مان ببینم» در پاسخ فراخوان شهرداری تهران هستند که از بچه‌ها خواسته بود، دنیای بیرون را،‌ دنیای بدون کرونا تصور کنند. شهری که دیگر متروکه نیست و افقِ امیدواری در آن پرنور است. نتیجه هم حیرت‌انگیز بود، بچه‌ها هم امیدوارتر و هم خوش‌اندیش‌تر  از بقیه، شهرِ امید را تصویر کردند.