کابوس آمریکایی

جواد نصرتی_روزنامه نگار

3هفته پیش، بدترین سناریوی انتقال قدرت در آمریکا که تحلیلگران پیش‌بینی می‌کردند، قهر دونالد ترامپ از مراسم تحلیف جو بایدن بود. غیبت یک رئیس‌جمهور مستقر در مراسم سوگند جانشینش، در عرف سیاست داخلی آمریکا اتفاق بزرگی است اما این روزها، سیاست داخلی آمریکا چنان چندپاره و کوبیده شده و زخم‌خورده است که کسی به سنت‌های تشریفاتی فکر هم نمی‌کند. دونالد ترامپ که وجه تمایزش با دیگر روسای جمهوری آمریکا این بود که دستور حمله به هیچ کشور خارجی‌ای را صادر نکرده بود، با دستور حمله به کنگره به هوادارانش، داغی بر دمکراسی آمریکایی نشانده که هرگز پاک نمی‌شود.
قرار بود ششم ژانویه، نمایندگان و سناتورهای مجلسین کنگره به ریاست مایک پنس، معاون رئیس‌جمهور آمریکا دور هم جمع شوند تا آرای الکترال ایالات را که پیش‌تر به کنگره پست شده بود را تجمیع کنند. تجمیع آرا، پایان رؤیای ترامپ و هوادارانش بود. رئیس‌جمهور جنجالی که از فردای برگزاری انتخابات در سوم نوامبر به‌دنبال برگرداندن نتیجه انتخابات به نفع خودش بود، جلسه مشترک کنگره را آخرین شانس خود می‌دانست چون تجمیع آرا و تأیید آنها، به‌معنای تأیید رسمی برتری بایدن بود. او تلاش کرده بود نمایندگان و سناتورها را قانع کند که به تجمیع آرا اعتراض کنند اما به‌خوبی می‌دانست هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی تأیید رسمی پیروزی بایدن را بگیرد.
وقتی که ترامپ به مانع قانون خورد، زیاده‌خواهی‌هایش را از روشی که همیشه دنبال کرده بود پیگیری کرد. او از هوادارانش خواست به ساختمان کنگره در واشنگتن بروند تا به‌اصطلاح از نمایندگان و سناتورهایی که می‌خواهند به نفع او عمل کنند حمایت کنند. اما این درخواست ترامپ، عملا دستور حمله به قلب دمکراسی آمریکایی بود. اوباش حامی ترامپ که تروریست‌های سفیدپوست داخلی هستند، کنگره را فتح کردند. تصویر سفیدپوست ترسناکی که دفتر کار نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان را اشغال کرده یا آن دیگری که پرچم کنفدراسیون را در راهروهای کنگره حمل می‌کند، سمبل دوران ریاست‌جمهوری ترامپ است؛رئیس‌جمهوری که هر روزش جنجال و چالش تازه‌ای برای دمکراسی آمریکایی بود، پیش از رفتن آخرین و عمیق‌ترین جراحت را هم به سمبل دمکراسی در کشورش زد.
فتح کنگره توسط هواداران ترامپ وحشتناک بود اما غافلگیرکننده نبود. حتی کسانی که این چهار سال به‌صورت تفننی رویدادهای مربوط به ترامپ را از نزدیک دنبال کرده بودند هم به‌راحتی می‌توانستند پیش‌بینی کنند ترامپ برای نفع شخصی خود، حتی حاضر است بنیان آمریکا را هم قربانی کند.
حمله به کنگره، برای دشمنان آینده‌نگر او یک موهبت است. کابوس بازگشت ترامپ به صحنه انتخابات ریاست‌جمهوری در سال 2024از همین حالا خواب دمکرات‌ها را آشفته کرده اما صدور دستور حمله به کنگره، دشمنان او را امیدوار کرده است که ترامپ به‌خاطر این رفتارها، وجاهت سیاسی خود را از دست بدهد. ارائه قطعنامه استیضاح ترامپ در مجلس نمایندگان هم به نوعی پیگیری هدف بی‌اعتبار کردن اوست. درصورتی که استیضاح ترامپ به سرانجام برسد، که احتمالش به‌خاطر مخالفت جمهوریخواهان و گره‌های قانونی بسیار کم است، سناتورهای دمکرات می‌توانند او را مادام‌العمر از سمت‌های دولتی محروم کنند.
ترامپ، که از توییتر هم اخراج شده و کسی صدایش را نمی‌‎شنود، با بزرگ‌ترین حماقت دوران زندگی‌اش خودش را در آستانه حذف ابدی از سیاست آمریکا قرار داده. این بهترین پایانی است که دمکرات‌ها می‌توانستند تصور کنند.
اما آیا تضمینی هست که ترامپ 4سال دیگر دوباره با اقبال عمومی مواجه نشود؟ اگر هواداران ترامپ، که متعصب‌ترینشان حاضرند به‌خاطر او کنگره را فتح کنند، دوباره او را انتخاب کنند چه خواهد شد؟ آیا دمکراسی آمریکایی، که ششم ژانویه زخم عمیقی برداشت، توانایی هضم ترامپ و هوادارانش را در خود دارد؟