زمستان است...

    حسین عصاران    

زمستان1382و چند روز پس از زلزله بم‎ ‎بود که گروه محمدرضا شجریان، حسین علیزاده، کیهان کلهر و همایون شجریان کنسرت «هم ‎‌‎نوا با بم»را به یاد هموطنان بمی و به قصد اهدای درآمد آن به پویش ملی بازسازی بم اجرا کردند. گذشته از مبنای‎ ‎انسانی این اقدام و جلوداری‎ ‎این گروه‎ ‎در اجرای نقش اجتماعی مورد انتظار از ایشان، این کنسرت را می‎‌‎توان پرجلوه‎‌‎ترین اجرای این گروه دانست که از اواخر دهه 70چند اجرا و آلبوم به یادماندنی را در کنار هم‎ ‎به سرانجام رسانده بودند. شجریان پس از اتمام همکاری‎‌‎هایش با پرویز مشکاتیان و از پی آن گروه «آوا» و گذر از چند همکاری با آهنگسازان و نوازندگان مختلف، در سال1379با دعوت از حسین علیزاده، کیهان کلهر و همایون شجریان برای ساخت و اجرای کارهای تازه، فصل درخشانی را در کارنامه هنری خود و دیگر اعضای گروه گشود؛ آلبوم «بی تو به سر نمی‎‌‎شود»، «زمستان است» (برگرفته ازکنسرت سال1379در کالیفرنیا)، «فریاد» (برگرفته از کنسرت سال1381در کالیفرنیا) و«ساز خاموش» و «سرود مهر» (هر دو برگرفته از کنسرت وزارت کشور در سال 1384) در کنار انتشار نسخه دی وی دی کنسرت هم ‎‌‎نوا با بم یادگاری‎‌‎های این همکاری 5ساله برای علاقه‎‌‎مندان موسیقی ایرانی محسوب می‎‌‎شود. فضای تازه حاصل از این همنشینی، در کنار ذهن نوجوی اعضای این جمع، ساخته‎‌‎های برآمده از این همکاری را از سطح تجربه‎‌‎های پیشین هر کدامشان جدا کرد که ساخت چند تصنیف بر مبنای اشعار اخوان‌ثالث و فریدون مشیری پرجلوه‎‌‎ترین این تجربه‎‌‎های تازه به‎‌‎شمار می‎‌‎رود. فارغ از کیفیت آمیختگی و تناسب جهان این اشعار با موسیقی پرداخت شده برای آنها ، خود این رویکرد تازه را می‎‌‎توان نشانه‎‌‎ای بر‎‌‎ تمایل این جمع به نوکاری در فضای موسیقی کلاسیک ایرانی در نظر گرفت. با اتمام همکاری‎‌‎های این چهار نام معتبر در سال1384، هر کدام از آنها راهی تازه برای ادامه فعالیت‎‌‎های خود انتخاب کردند؛ محمدرضا شجریان بیشتر به همکاری با گروه «شهناز» و اجرای کنسرت در خارج از کشور و ابداع و معرفی چند‎‌‎ساز تازه متمرکز شد، همایون شجریان هم راه خوانندگی را پیش گرفت و حسین علیزاده و کیهان کلهر هم بیش از پیش به گسترش جهان نوازندگی‎‌‎شان در عرصه کنسرت‎‌‎ها متمایل شدند.