بعضی ها حذفش را دوست دارند

مسعود میر_روزنامه نگار

عجب جماعت عجیب و غریبی هستیم ما ایرانیان و چه خوب می‌توان کارنامه تاریخی‌مان در بحران‌ها و اضطرارها را با همین دو کلید واژه کرونا و سینما تحلیل کرد.
بگذارید به این فکر کنیم که در اوج جنگ جهانی اول یا دوم، انجام رسانی برخی امور فرهنگی و اجتماعی سخت اما مهم و روزمره به ما سپرده می‌شد. مثلا قرار بود ما به‌عنوان کشوری در کانون جنگ (مثل آلمان) در آن روزگار خشونت و هراس هم دانشگاه‌هایمان را با انضباط هرچه تمام‌تر باز نگه‌داریم و هم فیلمسازهای‌مان را در مسیر اهداف خود به خط کنیم. حتی تصورش هم دشوار است و احتمالا نتیجه تاریخ‌نگاری فرهنگی اجتماعی آن مقطع حساس بعد از ده‌ها سال چیزی جز سپیدی برگ‌های تاریخ و بی‌خاصیتی رفتارهای ما نبود.
کرونا را خیلی‌ها به جنگ جهانی سوم تشبیه کرده‌اند؛جنگی تمام‌عیار با دشمنی ناپیدا و هولناک و درست در چنین شرایطی بود که فرق آنها که حرفی برای گفتن در مدیریت فرهنگی و اجتماعی کلان دارند با آنها که عافیت‌طلبان همیشگی تاریخ لقب دارند، هویدا شد.
راه دور نرویم و همین‌قدر را کفایت بدانیم که خیلی‌ها برگزاری جشنواره در شرایط مساعد با پول‌های هنگفت و فیلم‌های جذاب و سالن‌های پر رونق و تماشاگر باانگیزه را برای برپایی یک فستیوال مهم می‌شمارند و این در حالی است که در این موقعیت ذکر شده و آرمانی، حتی ننه خانم صمدآقا هم مدیری درجه یک و قوی خواهد بود. در روزگار سخت تاریخی باید هنر به خرج داد و جربزه داشت.
 ان‌شاء‌الله که دوستان برگزارکننده جشنواره هم بدانند که برگزاری باسمه‌ای یک فستیوال هم در دادگاه بی‌رحم تاریخ به دقت قضاوت خواهد شد.

جشنواره فیلم فجر می‌توانست تجربه جشنواره سینماحقیقت را الگوی خود قرار دهد اگر عمومیت جشنواره فیلم فجر به‌اندازه‌ای نبود که سوق دادن انبوه تماشاگرانش به بسترهای تماشای آنلاین و نمایش خانگی فعلاً ناممکن به‌نظر برسد. پس ناگزیر است انبوه سینماهایی را که درهایشان در بیشتر وقت‌های یک سال گذشته بسته بود، باز کند و تماشاگران را با فاصله دو سه صندلی از یکدیگر بنشاند و پیش‌تر ایشان را تب‌سنجی کند و از دالان‌های ضدعفونی بگذراند و به‌صورت‌شان ماسک بزند که احتمال بازگشت به وضعیت نارنجی یا قرمز به حداقل برسد