صف برای تئاتر!

پدیده صف برای کسانی که دهه‌60 را دیده‎اند، امر دور از ذهن یا عجیبی نیست، سوژه بسیاری از نشریات فکاهی2 دهه از نشریات دهه‌های 60 و 70 شوخی با پدیده‎ای به نام‌صف است. اما آنچه در تئاتر دهه70 رخ داد، «صف برای تئاتر» بود؛ پدیده‎ای نوظهور برای برخی از نمایش‎هایی که در مجموعه تئاتر شهر به صحنه می‎آمد. پس از انقلاب، تنها زمانی که برای دیدن تئاتر، بلیت‎ها تمام می‎شد و یا نیاز بود که برای دیدن نمایشی در صف بلیت ایستاد، ایام جشنواره تئاتر فجر بود. افراد حاضر در صف هم عموما دانشجویان مشتاق تئاتر بودند. 
اما در دهه 70، نمایش‎هایی به صحنه رفتند که مخاطب آن بیش از ظرفیت تئاتر شهر بود، بنابراین گاهی بلیت‎ها تمام می‎شد، گاهی هم نیاز بود که برای دیدن نمایشی، حتی در صف ایستاد. اجرای «پیروزی» در شیکاگو در این‌زمینه پیشگام بود و نمایش‎های دیگری نیز در ذهن تماشاگران آن سال‎ها وجود دارد که بلیت آن را به دشواری تهیه کردند و گاهی هم در صف ایستادند، ازجمله «عشق‎آباد» به  نوشته و کارگردانی داوود میرباقری، «سیاها»  به نوشته ژان ژنه به کارگردانی حامد محمدطاهری و «کارنامه بندار بیدخش» نوشته و کارگردانی بهرام بیضایی.