آفرین بر وزیر هندی

کاظم گیلان‌پور - سردبیر کیهان ورزشی

من اگر فرصتی داشتم می‌رفتم دست آقای «چوندر» وزیر آموزش‌و‌پرورش هندوستان را خیلی‌خیلی محکم می‌فشردم و شاید می‌بوسیدم. چوندر برگزاری بازی‌های آسیایی سال۱۹۸۲ را رد کرد.  پیشنهاد برگزاری هشتمین دوره بازی‌های آسیایی در دهلی از سوی نخست‌وزیر سابق هند بانو ایندیرا گاندی مطرح شده‌بود و هزینه آن ‌را ۱۲میلیون‌دلار (۸۶میلیون تومان) برآورد کرده بودند و بعد که دولت تازه آن‌ را بررسی کرد متوجه شد که ۹۹میلیون دلار یعنی 8برابر آن باید بپردازد و به این دلیل با خشم فراوان موضوع را در پارلمان هندوستان مطرح ساخت و این پیشنهاد را شدیدا رد کرد و گفت: «اگر بنا بود همان ۱۲میلیون دلار هم خرج شود، من زیر بار آن نمی‌رفتم؛ زیرا حاضر نیستم یک روپیه از پول 500میلیون مردم محتاج هند را خرج بازی‌هایی کنم که هیچ سودی برای مملکتم و ملتم ندارد.» هنگامی که من خبر مختصر این را از رادیوی پیکانم شنیدم سخت منقلب شدم و بقیه راه را به‌سختی تا کیهان راندم. یاد بانکوک و بازی‌های آسیایی۱۹۷۰ افتادم که یکی از زعما نفس‌نفس‌زنان و عرق‌ریزان خود را به من رساند و گفت: «تلکس کن» ... خبر مهم ... بازی‌های آسیایی را گرفتیم. البته این از نظر روزنامه خبر مهمی بود و نخستین کسی هم بودم که آن ‌را به تهران مخابره کردم.  بلی، تهران .... هفتمین دوره بازی‌های آسیایی سال۷۶ را گرفت و شما می‌دانید که این بازی‌ها را با چه بهای قابل‌لمس سنگینی برگزار‌کرد. می‌دانید چه مقدار کثیری در این راه دزدیده شد، می‌دانید که آرسن‌لوپن‌های آسمان‌جل از این رهگذر به چه نوایی رسیدند و شاید بدانید که بعضی از مقامات که مدت‌ها با جیب پرپشت بعضی، سرهای خود را پنهان کرده بودند، سرانجام شناخته شدند و هنوز هم شناخته می‌شوند و این بازی‌ها برای مردمی که بیشترشان باید در عصر فضا زندگی درخور این عصر می‌داشتند ولی هرگز نداشتند، کوچک‌ترین فایده‌ای نداشت جز آنکه مدت ۱۹روز آنها را به‌سختی مشغول داشت و کوچک‌ترین فایده‌ای هم برای جوانان و ورزشکاران و ورزش ما نداشت که اگر باور نمی‌کنید به رویدادهای ورزشی بعد از بازی‌های آسیایی بنگرید. اگر باور نمی‌کنید به رکوردهای امروز و آن روز ایران بنگرید و اگر باور نمی‌کنید منتظر شوید که در آذر‌ماه امسال به بانکوک برویم (برای بازی‌های آسیایی دور بعد که دوباره در پایتخت تایلند برگزار شد) و ببینیم تیمی که در پناه میلیون‌ها تومان خرج برای آماده شدن و مبالغ زیادی خرج برای آن و آجیل دادن به داوران و برخورداری از حمایت بی‌دریغ وطن‌پرستان به مقام دوم آسیا رسید، در بانکوک به چه روز سیاهی خواهد افتاد. بازی‌های تهران نه‌تنها پول این ملت را بر باد داد بلکه پی‌آیندهای آن ته‌مانده اعتماد و اطمینان ورزشکاران را هم از میان برد و آنچه به‌جای گذاشت یک عده جوان بودند که آنها هم با تأسی به الگوها به حرص افتادند که به هرچه شد پنجه بیندازند و از آن بکنند و از خرد و کلان دچار چنان ورزش حرفه‌ای شده‌ایم که در هیچ‌جای دنیا نمی‌توانید نظیرش را پیدا کنید. بلی وقتی بالایی‌ها، حتی آنها که اصلا در ورزش نبوده‌اند، از قبل ورزش به میلیون‌ها رسیده‌اند، چرا آنها که در ورزش هستند نرسند؟چرا این‌همه ضرر کردیم بدبختی کشیدیم و یک نتیجه منفی برجای نهادیم؟ چون شخصی که در مقام «چوندر» در ورزش ایران بود نه فهم او را داشت و نه شجاعت او را...