چهره اول
رفیق گرمابه و گلستان امام
آیت‌الله‌سیداحمد زنجانی به دیار باقی شتافت
سیدمحمد حسین محمدی
از شاگردان شیخ‌عبدالکریم حائری بود. پس از وفات حاج‌شیخ، درشمار نزدیکان آیت‌الله‌حجت درآمد و حتی بخشی از استفتائات آیت‌الله‌حجت را پاسخ می‌داد. بین طیف‌های مختلف فکری حوزه در زمان خودش مورد وثوق همه بود و به همین جهت جلسات تصمیم‌گیری مراجع ثلاث در منزل او برگزار می‌شد. در دوره آیت‌الله‌بروجردی، امور قضایی طلاب را از طرف آیت‌الله بروجردی به‌عهده گرفت. در همان دوره بنا داشت تا با همکاری شیخ‌مرتضی حائری و امام‌خمینی (ره) زیرنظر آیت‌الله بروجردی اصلاحاتی را در سیستم حوزه‌های علمیه اعمال کنند، اما این طرح با بدگویی‌ها و حاشیه‌هایی که پیش آمد محقق نشد. بعد از وفات آیت‌الله‌بروجردی و به مرجعیت رسیدن آیت‌الله‌اراکی، با وجود اینکه آیت‌الله‌اراکی احتیاطاتش را با ایشان ارجاع داده بود حاضر به چاپ رساله نشد. آیت‌الله‌سیداحمد زنجانی، رفیق گرمابه و گلستان امام‌خمینی (ره) بود. امام در نامه‌ای خطاب به ایشان نوشته بود: «اشتغال و گرفتاری به دنیا، دوستان را مانند قحطسالی دمشق از یاد یکدگر برده» که اشاره به بیت «چنان خشکسالی شد اندر دمشق/ که یاران فراموش کردند عشق» دارد و باز در نامه‌ای که پس از وفات ایشان خطاب به فرزندشان آقاموسی زنجانی نوشته، از رفیق قدیمشان اینگونه یاد می‌کنند: «از مرحوم خاطرات زیادی دارم که فراموش‌شدنی نیست و ایامی که با ایشان گذراندم از بهترین سنین عمرم بود». طبیعی بود که این رابطه دوطرفه باشد. آیت‌الله‌سیداحمد زنجانی نیز در نامه‌ای به امام‌خمینی (ره) نوشته بود: «اخیراً شعری را شنیده‌ام می‌خواهم آن را به خرج شما بگذارم: در سینه دلم گم شد و تهمت به که گویم/ غیراز تو در این خانه کسی راه ندارد».
آیت‌الله‌سیداحمد زنجانی سرانجام در سال1352 از دنیا رفت، اما فرزندان بزرگوار ایشان و به‌طور ویژه آیت‌الله‌سیدموسی زنجانی از مراجع تقلید زمان حاضر، باقیات‌الصالحاتی از آن عالم برومند هستند که برای نسل امروز باقی‌مانده‌اند و اهل علم و معرفت از آن بهره می‌برند.
