فصل بی‌بهانه

هیچ‌چیز برای استقلالی‌ها بدتر از این نبود که در 4 سال گذشته شاهد ناکامی تیم خودی و قهرمانی‌های پیاپی حریف سنتی باشند. حالا اما لیگ بیستم باید نقطه پایان این شرایط باشد. دلایلی وجود دارد که نشان می‌دهد این بار بهانه چندانی برای ناکامی استقلال در دسترس نیست.
1ـ  طی فصول گذشته یکی از مشکلات تکراری استقلال از دست دادن ستاره‌ها بود؛ از جپاروف و تیام تا پاتوسی و کاوه رضایی و مجید حسینی و سایرین. امسال اما استقلال کمترین ریزش را داشته است. اگرچه جدایی علی کریمی برای این تیم ناگوار بود، اما هرگز نمی‌توان از دست دادن یک بازیکن را در مقایسه با خرید7 مهره جدید اتفاق مهمی تلقی کرد. اسکلت اصلی فصل گذشته حفظ و تیم در برخی خطوط تقویت هم شده است. 2 دروازه‌بان ملی‌پوش، 3 مدافع میانی، 3 دفاع چپ، 2 دفاع راست، 3 هافبک دفاعی، 2 هافبک تهاجمی، چند وینگر و 3 مهاجم آماده تیم فکری را متوازن کرده است.
2ـ  در نقطه مقابل آرامش و ثبات از اردوگاه رقیب سنتی رخت بربسته و پرسپولیس در همه ارکان دچار تغییر و تحول شده است. این تیم که به تازگی متحمل جابه‌جایی جنجالی مدیریتی شد، نسبت به آغاز فصل گذشته ستاره‌هایی مثل بیرانوند، خلیل‌زاده، ترابی و علیپور را از دست داده است. حتی محمد نادری هم مستقیما از پرسپولیس به استقلال آمد. پس این بار بهانه‌هایی مثل تجهیز بهتر تیم رقیب قابل استناد نخواهد بود.
3ـ کم‌کم سایه استراماچونی از خاطرات هواداران استقلال کوچ کرده و این می‌تواند کادر فنی جدید را در راه یک استارت مطمئن یاری کند. حالا دیگر خیلی از هواداران قبول کرده‌اند که طرف ایتالیایی به اندازه آنها راغب به ازسرگیری یک همکاری جدید نبوده و اگر هم بوده، الان شرایطش فراهم نیست. پرسپولیس، سپاهان، تراکتور و بقیه مدعیان هم مربی ایرانی دارند؛ بنابراین اگرچه این شرایط کمی غیرحرفه‌ای است، اما به هرحال کمک می‌کند تا فضای رقابت برابر شکل بگیرد.
4ـ  عدم‌حضور هواداران در ورزشگاه به سود بازیکنان استقلال و کادرفنی این تیم است. گاهی فشار ناشی از این حضور، تیم را آزار می‌دهد؛ مثل اتفاقاتی که در لیگ هفدهم برای علیرضا منصوریان رخ داد. غیبت تماشاگران اما فرصتی است تا محمود فکری در سکوت و آرامش ایده‌های فنی‌اش را پیاده کند؛ مردی که با مقبولیت نسبی روی صندلی سرمربیگری آبی‌ها نشسته است.