ریحانه وحیدیان ـ شهروند دوچرخه‌سوار
در کنار همه چالش‌های رکاب زدن در شهر، در مدت استفاده روزانه از دوچرخه به‌عنوان وسیله نقلیه و رفت‌وآمد به محل کارم، تغییرات زیادی در نحوه برخوردها و رفتارها مشاهده کرده‌ام. با اینکه رکاب زدن با مانتو و مقنعه فرم اداری سخت به‌نظر می‌رسد، ولی شروع کردم. روزهای اول تردد هنگام توقف در پشت چراغ قرمز، نگاه و سکوت سنگین رانندگان را حس می‌کردم. عابران پیاده با تعجب و خیره نگاهم می‌کردند. در نخستین برخورد همکاران انتظامات ورودی محل کارم وقتی مرا با دوچرخه و کلاه ایمنی، عینک ورزشی و دستکش دیدند، تعجب کردند! معذب بودم؛ چون برخلاف تصویر معمول که با کیفی بر دوش و جدی به‌عنوان یک مدیر به محل کارم وارد می‌شدم، در همان پوشش با تجهیزاتی اضافی که مرسوم نبود به محل کار می‌رسیدم.
روزهای بعد چهره‌ها مهربان‌تر شده بودند و با روی بازتری از من استقبال می‌کردند. تا آنجا که برای ورود به ساختمان یا هنگام خروج با لبخند به استقبالم می‌آمدند، یا اینکه بدرقه‌ام می‌کردند. تعامل من نسبت به قبل که فقط به سلام و خداحافظی خلاصه می‌شد، حالا به چند دقیقه گفت‌وگو و شنیدن خدا قوت رسیده. این حس احترام و توجه صمیمانه، کاملا متفاوت و دلچسب بود. دریافت حس احترام محدود به محل کارم نبود. وقتی که با کلاه ایمنی وارد فروشگاه می‌شدم و مدام چشمم به دوچرخه پارک شده‌ا‌م در پیاده‌رو بود، خریدم را با اولویت حساب می‌کردند. دوچرخه‌سواری در شهر تأثیر مثبتی در برخوردهای اجتماعی دارد. هر یک از ما دوچرخه‌سواران با رعایت کامل قوانین و مقررات راهنمایی و رانندگی می‌توانیم یک سفیر فرهنگی باشیم تا دغدغه‌های سلامت جسم، روان و محیط‌زیست را با صدای رساتری در عمل برای همشهریان‌مان اعلام کنیم. احترام گذاشتن به ایمنی عابران پیاده و رکاب‌زدن بدون حرکات حادثه‌ساز در خیابان، علاوه بر نشاندن لبخند بر لبان عابران پیاده، توجه ویژه رانندگان را بعدها در مواجهه با سایر دوچرخه‌سواران جلب می‌کند. بعید است اگر با خودروی چند میلیاردی به محل کار و خرید برویم، این کیفیت از توجه و حمایت را دریافت کنیم. تردد با دوچرخه بُعد انسانی تعاملات اجتماعی را تقویت می‌کند و با خلق و خوی مناسب و حس مطلوب پذیرفته شدن از سوی جامعه کوچکی که با آنها قبل‌تر در تعامل بوده‌ایم، انگیزه محکم‌تری برای ادامه خواهیم یافت.
تجربه دلچسب احترام
در همینه زمینه :
