کودکی، کرونا، کنار پیاده‌رو

مسعود میر- خبرنگار

بزن کنار رفیق جان، یک لحظه صبر کن، دست به ماسک روی صورتت نزن، فقط کافیست پلک بزنی تا بازگردی به آغوش کودکی. از همین پیاده‌رو شروع کن و توپ پلاستیکی و غروب‌هایی که پسرها در حیاط می‌افتادند به جان پاهای سیاه شده‌شان از شوت و آسفالت و دخترها عروسک‌هایشان را آماده می‌کردند برای قصه‌شب و لالایی قبلش. ما بزرگ شدیم و کودکی شد توپ چرمی و رویاها فوت شدند در بادکنک هلیومی. کودکی اما به کرونا باخت؛ وقتی همین دلخوشی‌ها هم شد حسرت برای بچه‌ها. کدام پسربچه حالا جرأت دارد بکشد زیر توپ بی‌تفاوتی و کدام دختربچه دلش می‌خواهد عروسکی را از کنار خیابان به اتاقش بیاورد و در آغوش بکشد؟
رها کن این حرف‌ها را، اینقدر هم به ماسک روی صورتت دست نزن... .