قازانقایه؛ روستایی که اجازه نوسازی ندارد

ستاره حجتی- خبرنگار

قازانقایه روستایی در منطقه مرزی گلستان و از توابع شهرستان مراوه‌تپه است. روستایی که به‌گفته دهیارش با وجود سال‌ها محرومیت، مدتی است بر مدار توسعه عمرانی قرار گرفته. توسعه عمرانی اگرچه کند، اما پیش می‌رود. با این حال بهاالدین قزل، دهیار جوان می‌گوید که چندسالی است مشکل بزرگی گریبان بخشی از روستا را گرفته. او وضعیت معیشت اهالی را بسیار ضعیف توصیف می‌کند و می‌گوید: بخشی از روستا که بیش از 60سال دارای سکنه بوده در سال86 به‌عنوان منابع ملی مصوب شد. حالا دولت می‌گوید یا باید منطقه تخلیه و یا اراضی از سوی اهالی خریداری شود.
او ادامه می‌دهد: با وجود اینکه دولت تخفیف 70درصدی در قیمت زمین لحاظ کرده است اما روستانشینان امکان پرداخت باقی مبلغ را ندارند. از نظر مالی امکان خرید ملک دیگر و جابه‌جایی هم وجود ندارد. در این شرایط بنیاد مسکن هم اجازه هیچ نوع ساخت‌وساز یا تعمیر و نوسازی را به این منطقه از روستا نمی‌دهد. دستگاه‌های خدمات‌رسان مانند گاز هم انشعاب ارائه نمی‌کنند. زیرا در گذشته گاز به روستا نرسیده بود و اکنون باید انشعابات کامل شود. خانه‌های این بخش کاهگلی هستند. هر زمستان و با هر باد و توفان تن‌مان می‌لرزد که سقف خانه‌ای آوار نشود. نه فقط با همه مسئولان استان، ازجمله استاندار و معاون عمرانی‌اش بلکه با رئیس بنیاد مسکن کشور هم موضوع را در میان گذاشتیم اما می‌گویند قانون است. بهاالدین می‌گوید: این بزرگ‌ترین مسئله در روستای ماست. درست است که قانونی وضع شده اما شرایط اهالی را باید دید. چند سالی است که تعدادی از جوانان ما، مثلا 5یا 6نفر در هر سال، وارد دانشگاه تربیت معلم می‌شوند. بقیه بعد از تمام شدن دوره متوسطه برای کارگری به شهرهای دیگر می‌روند. در روستا حدود 500دانش‌آموز در 2 مقطع ابتدایی و متوسطه تحصیل می‌کنند.
عدد کسانی که جذب تحصیلات عالیه می‌شوند به نسبت تعداد دانش‌آموزان و جمعیت بیش از 2هزار و300  نفری روستا، اندک است. همه اینها دلایل اقتصادی دارد. عمده کشت در روستا، گندم، جو و هندوانه است. همه محصولات ما به‌صورت خام به فروش می‌رسد. به همین دلیل کمبود شغل و درآمد داریم. این دهیار اضافه می‌کند: خوشبختانه طی سال‌های گذشته از نظر بهداشتی روند رو به پیشرفت داشته‌ایم. مرکز جامع سلامت داریم. امکاناتش به نسبت جمعیت ناچیز اما پزشک خانواده به‌صورت شبانه‌روزی مستقر است. طرح هادی روستا با وجود تصویب در سال 1378و بازبینی در سال‌های 85و 95، فقط در فاز نخست اجرا شده است. مجموعه مردم، شورا و دهیاری نهایت همکاری ممکن برای پیشبرد اهداف توسعه عمرانی روستا را دارند اما موضوع اراضی روستا تا به امروز بدون راه‌حل مانده و با وجود مشکلات رو به گسترش اقتصادی، بعید است بتوان برای آن کاری کرد.