صدایتان بر چشم

مسعود میر_روزنامه نگار


زهر خبر را با پادزهر صدای شما درمان می کنم. خودم را گم کرده ام در میان آوازهایتان و برخی گفتگوها که حالا تکه تکه در دنیای مجازی و شبکه های تلویزیونی مدام در حال یادآوری جلوس کلمه مرحوم پیش پای نام بلندتان است را با بغض دوباره و چندباره تماشا می کنم. اول از آخرین تصویر شروع می کنم و باورم نمی شود که دیگر بعد از آن نوروز شوم 1395 دیگر شما را ندیدیم. 
حالا بیشتر جا میخورم از اینکه در آن ویدئو حرف از مهمانی 15 ساله به زبان می آورید. حواسم را جمع میکنم تا خوب متوجه شوم که چطور ممکن است شما از سال 1380 درگیر سرطان شدید اما خواندید و خندیدید و مردم را در رنج خود شریک نکردید.
یک مصاحبه دیگر را می بینم و اشک می ریزم از رنجی که می بردید. قله آواز ایران از حسرت داشتن حتی یک هفته خوشی سخن می گوید وقتی رنج مردم پیش چشمانش است. باور کردنش دشوار است و باید شجریان بود تا وقتی شهرت و محبوبیت تو را در آغوش گرفته باز نگاهت خیره شود به آن زن بی سرپرستی که کنار خیابان سیگار می کشد و بغض کنی از اینهمه جفا در حق مردمان وطنت.
همیشه صدای مردم بودن راه دشواری است که شما تمام و کمال آن را پیمودید و مصداقش را می توان در همان کلام و تصویری یافت که در آن با آزادگی گفتید:من صدای این خس و خاشاکم...
حالا شما نیستید و ما و من تا زنده ایم صدای شما را نه به گوش که بر چشم می گذاریم و یادمان می ماند که هم عصر شما بودیم و باید از آن صدا که صدای ایران بود و هست و خواهد بود جانب وطن و مردمانش ایستادن را بیاموزیم.