مدارا کنیم

ریحانه وحیدیان- شهروند دوچرخه‌سوار

جمله «شهر ما، خانه ما»، به گوش همه ما آشناست و بی‌درنگ اغلب ما را به یاد پرتاب نکردن زباله به خارج از خودرو و حفظ پاکیزگی شهر مثل خانه خودمان می‌اندازد. اما این همه ماجرا نیست. در مدت قرنطینه که به اجبار مدتی همه خانه‌نشین شده بودیم، سعی کردیم از فضاهای خانه‌مان بهینه‌تر استفاده کنیم. مثلا ممکن بود از آشپزخانه به‌عنوان دفتر کار استفاده کرده باشیم تا همزمان در جلسه باشیم و چشم‌مان به غذای روی گاز باشد. حتی ممکن است در گوشه‌ای از پذیرایی ورزش کرده‌ باشیم؛ درحالی‌که همزمان عضو دیگری از خانواده، اخبار شیوع کرونا در جهان را از تلویزیون پیگیری می‌کرده است. اینها به این معناست که تقریبا  در فضای محدود، زمان بیشتری را مسالمت‌آمیز با یکدیگر سپری کردیم؛ موضوعی که همچنان در برخی از خانواده‌ها دنبال می‌شود. آنهایی که دورکار هستند، اینکه چطور در خانه هم زندگی کنند، هم کارهای مربوط به شغل، تحصیل و ورزش را پیگیری کنند بیشتر از سایرین می‌فهمند و برای آنکه خلل کمتری در امور ایجاد شود، اصولی را برای خانواده تعریف کرده‌اند.
در این بین با شرایط فعلی شیوع کرونا در شهر و حساسیت روزافزون به حفظ فاصله اجتماعی، تعدادی از همشهریان‌مان نیز انتخاب کرده‌اند که به جای استفاده از خودروی شخصی‌شان با دوچرخه در شهر تردد کنند. طبیعی است که به‌خاطر آسیب‌پذیر بودن دوچرخه‌سوار، احتیاط بیشتری برای عبور از کنار آن می‌طلبد. همانند استفاده مشترک از فضاهای خانه، در سطح شهر و خیابان هم به حفظ آرامش خیال و سلامتی همه همشهریان و کاهش حوادث ترافیکی نیاز داریم و باید با هم مدارا کنیم. نمونه‌اش درست مثل زمانی که من نوعی به‌عنوان راننده خودرو می‌خواهم به هر طریقی ماشینم را به خط ایست پشت چراغ برسانم تا نخستین نفری باشم که به سمت دیگر چهارراه پرواز می‌کند و خودم را به دوچرخه‌سواری که منتظر سبز شدن چراغ بوده، نزدیک ‌کنم. اما طی تلاشم باید حقوق شهروندی را نیز به یاد آورم و اجرا کنم؛ چراکه ممکن است دوچرخه‌سواری نزدیکم هول کند و روی زمین بیفتد یا برای حرکت مجبور شود حق خود از معابر شهری را نادیده بگیرد ‌و صبوری به خرج دهد تا من اول عبور کنم. وقتی شهر ما خانه ما باشد، من به‌عنوان راننده خودرو برای جلو ایستادن به اندازه حتی یک خودرو، هیجان‌زده نمی‌شوم، فاصله‌ام را با دوچرخه‌سوار حفظ می‌کنم و صبورانه منتظر سبز شدن چراغ می‌مانم. در این شرایط دوچرخه‌سوار به محض سبز شدن چراغ، با آسودگی خاطر از چهارراه عبور می‌کند.
نتیجه آنکه مدارا کردن با دوچرخه‌سواران -که این روزها بیش از پیش به‌دنبال سهم‌شان از شهر هستند- از سوی رانندگان خودرو و موتورسیکلت که برای سالیان سال مالکان بلامنازع خیابان‌ها بود‌ه‌اند، مفهوم «شهر ما خانه ما» یا بهتر از آن «شهر خوب، شهروند خوب» را تداعی می‌کند.