جهانی شدن ورزش ایران

 جواد نصرتی 

در سال‌های بعد از ورود متفقین به ایران، ورزش در ایران وارد فاز جدیدی شد. دیگر، هدف تنها ترویج ورزش برای بسط تجدد در جامعه ایرانی نبود و رشته‌های مختلف، به‌صورت منظم برگزار می‌شدند. با این حال مواجهه با ورزشکارانی که به‌عنوان افسران و سربازان ارتش‌های خارجی وارد ایران شده بودند، فاصله ورزش ایران با دنیا را نمایان کرد. از سوی دیگر، سودای حضور در المپیک لندن-نخستین المپیکی که بعد از جنگ جهانی دوم برگزار می‌شد- مقامات کشور را به فکر انداخت تحولی بزرگ در نهادهای ناظر بر ورزش کشور ایجاد کنند. با این دیدگاه، ورزش‌هایی که سال‌ها در ایران زیرنظر کمیته‌ها و انجمن‌های مردمی فعال بودند، در سال1325، یعنی دو سال قبل از برگزاری المپیک لندن، صاحب فدراسیون شدند. تشکیل فدراسیون‌های ورزشی و عضویت در فدراسیون‌های جهانی ورزشی یکی از شروط حضور در رقابت‌های لندن بود. مقامات کشور هم با الگوبرداری از نهادهای ورزشی کشورهای پیشرفته، فدراسیون‌های مختلف را در این سال تشکیل دادند. ازجمله فدراسیون‌هایی که در سال1325 تشکیل شد می‌توان به فدراسیون‌های فوتبال، بوکس، وزنه‌برداری و دوومیدانی اشاره کرد. تشکیل فدراسیون‌ها به‌معنای حضور قطعی تیم‌های آن رشته در المپیک نبود، چنانچه ایران در المپیک لندن، تنها در رشته‌های وزنه‌برداری، بسکتبال، تیراندازی، بوکس و کشتی شرکت کرد. با این حال تشکیل فدراسیون‌های ورزشی، بنیانی بود که راه ورزش ایران به صحنه جهانی را گشود و ورزش ایران را به دنیا متصل کرد.