جسارتی برای شفافیت و احساس مسئولیت

هوشنگ صدفی|خبرنگار:

بیایید درباره استعفای زودهنگام شهردار تهران از زاویه دیگر به موضوع نگاه کنیم. شاید این زاویه دید بتواند حق شهروندان را نسبت به مدیران شهری و بالعکس شهروندان تهرانی به شکل دیگر روایت کند. مگر نه این است که شهروندان تهرانی در سال 96ساختار ثابت 3دوره شورای اصولگرای شهر تهران ‌را بامشارکت فعالانه در پای صندوق‌های رأی، زیر و رو کردند؟ از این رو انتظار دارند مسئولان و مدیران شهری نیز در قبول مسئولیت و خدمتگزاری نسبت به آنان راسخ و شفاف عمل کنند. شاید گفتن این نکته که اصولگرایان از قبل‌ها در پی طرح‌ریزی تکرار پروژه «کرباسچی‌سازی» درمدیریت جدید شهر تهران بودند تا مانع از حضور شهرداری قوی، فساد ستیز و شفاف برای یک دوره چهارساله باشند نگاه متوهم یا توطئه‌آمیز باشد، هرچند که گزارش 100روزه شهردار تهران درباره بیلان شهردار اصولگرا و مدیریت جهادی نشان داد که دوستان اصولگرا از انتقاد و آگاه‌سازی‌ آنچه برسر شهر تهران در طول این سال‌ها رفته دل خوشی ندارند و اگر ماجرای برج میلاد و گزارش 100روزه نبود با همان یک شب زلزله در تهران، زلزله‌های دیگری را برای مدیریت شهری تهران طراحی می‌کردند. با این حال در بهار سال 96، مردم تهران با آرای خود شورایی یکدست را برای شهر تهران انتخاب کردند تا در انتخاب مدیران شهری براساس تعهد و مسئولیت خود عمل کنند.
حال درچنین شرایطی شهردار تهران، به‌خاطر بیماری صادقانه و شفاف استعفای خود را به شورای شهر تهران ارائه کرده است. شاید این نوع گزینه برای خداحافظی از خدمت به شهروندان نوعی تکریم به آرای آنان و اعتماد به مدیران شهری و شورا باشد. به‌عبارتی دیگر اگر شهردار تهران به‌خاطر شرایط جسمی این استعفانامه را نمی‌داد شاید در اقدامی دیگر، منتقدان و مخالفان شهردار، مدارک پزشکی او را به شهروندان یا شورا ارائه می‌کردندکه چرا شهردار برخلاف آیین‌نامه مصوب وزارت کشور سال77درباره انتخاب شهرداران استعفا نمی‌دهد؟ برخورد شفاف محمدعلی نجفی، نشان‌دهنده جسارت و التزام قلبی به قانون و شهروندان تهرانی است.
به‌نظر می‌رسد نجفی با این حرکت ضمن احترام به اعتماد شورای شهر تهران و مشارکت شهروندان، توانست در طول 6ماه خدمات قابل اعتنایی به ‌شهر تهران ارائه کند؛ هرچند مسئولانی داریم که به‌رغم ضعف جسمانی و بیماری همچنان بر اریکه قدرت تکیه کرده‌اند و اخبار ناخوشایند بیماری، نه‌تنها آنان رااز چسبندگی قدرت جدا نکرده بلکه همچنان دوست دارند به‌رغم ممنوعیت قانونی مسئولیت بیماران، در سمت مسئولیت تا وقت ممات، ممد ناامیدی و شادی جامعه باشند.