آقای دکتر

مسعود میر: تاریخ که نه، این کلمات یک ادای دین است به مردی انقلابی که جنازه‌اش با شروع قرن متلاشی شده ‌بود و تنها بقایایش همان نام و خوشنامی‌اش بود و هست. دکتر از طالقان آمد و آن سوی دیواره دماوند در گیلان منشا خدمت بود. پزشک بود و حشمت‌الاطبا و یکی از موفری‌های نهضت جنگل. دکتر انقلابی طبابت را به مرهم نهادن بر زخم محرومان و درمان کردن بیماری بی‌تعصب بودن روی وطن تعبیر کرده بود و شاید اینگونه بود که داغش هنوز تازه است. ابراهیم حشمت رئیس شورای نظامی جنگل در لاهیجان بود و طبابت را با مبارزه معاوضه کرد. حشمت در سال‌های جوانی کلاس‌های مدرسه آلیانس فرانسه و دارالفنون را از سر گذراند و چون مشروطه‌خواهان روزهای اوج مبارزه را طی می‌کردند او هم به نگرشی دقیق در سیاست دست یافت. نهضت جنگل از اخراج بیگانه از مملکت حرف زد و برای رفع بی‌عدالتی گلنگدن کشید. فشار حکومت مرکزی اما امان جنگلی‌ها را برید و زمانی که دکتر حشمت به ناچار تسلیم نیروهای دولتی شد با اینکه امان‌نامه داشت باز هم سر به دار سپرد. روزگار دکتر محبوب گیلانی‌ها با ریشه‌ای طالقانی خیلی زود تیره شد و وقتی «نسیم شمال» برای دکتر حشمت چنین سرود که: «دکتر طالقانی اندر رشت/رفت بالای دار ایوالله» او تنها 34سال سن داشت. خدمات دکتر‌ حشمت برای اهالی گیلان چنان بوده که در بسیاری از خاطرات شفاهی حرف از خیرات برنج برای او و نیازمندانی که به کمک‌های او دل بسته بودند به وفور شنیده می‌شد. تلاش‌های او برای احیای حشمت‌رود و مجاهدتش برای بهبود اوضاع شالیکاران آن خطه، یادگاری‌های انقلابی آقایی است که دکتر بود.