بازگشت به خانه

بازگشت به تیمی که در آن رشد کرده‌ای یک فضیلت اخلاقی بین بازیکنان حرفه‌ای محسوب می‌شود. در ایران هم نمونه‌های زیادی داریم؛ مثلا عباس‌زاده که بازیکن فیکس سایپا در لیگ برتر بود، اصرار کرد به تیم شهرش در لیگ یک یعنی نساجی برود. بازیکنان در دوران آخر فوتبال خود به تیم کودکی‌شان برمی‌گردند. کریم بنزما همیشه گفته دوست دارد فوتبالش را در لیون تمام کند. مسی هم زمانی از آرزویش برای بازگشت به نیوولز اولدبویز دم می‌زد، اما بعدها به‌خاطر فشاری که هواداران تیم ملی آرژانتین به او وارد کردند و مسی را بازیکنی تک‌تیمی خواندند که در هیچ تیم دیگری، حتی تیم ملی نمی‌تواند بدرخشد، از تصمیمش پشیمان شد. او 2 سال قبل اعلام کرد که دیگر برنامه‌ای برای بازگشت به آرژانتین حتی بعد از پایان فوتبالش ندارد؛ چون به زعم او کشورش از امنیت لازم برای زندگی زن و فرزندانش برخوردار نیست و مثل بارسلون امنیت ندارد. بعضی‌ها هم هستند مثل زلاتان ایبراهیموویچ که به تیم مبدأ خود خیانت می‌کنند. او که محصول مالمو بود، یک تور جهانگردی در دوران بازی‌اش در تیم‌هایی مثل آژاکس، یوونتوس، اینتر، بارسلونا، میلان، پاری‌سن‌ژرمن، منچستریونایتد، لس‌آنجلس گلکسی و دوباره میلان برگزار کرد و سال گذشته باشگاه سوئدی همربی را خرید. هواداران مالمو به‌خاطر خیانت او به این باشگاه و سرمایه‌گذاری در همربی مجسمه یادبودش را تخریب کردند. حالا آرین روبن هم که در پایان فصل قبل از فوتبال خداحافظی کرده و گاهی اخباری از او در جاهایی غیر از فوتبال، مثلا در شنا و شرکت در ماراتن شنیده می‌شود، به تیم کودکی‌اش برگشته است. روبن که مدت کوتاهی بعد از کرونا با بایرن مونیخ تمرین کرده بود، دلش برای فوتبال تنگ شد و برای فصل آینده لیگ هلند که از شهریور آغاز می‌شود با خرونینخن قرارداد بست. او 4سال در تیم‌های پایه و 2 سال در تیم بزرگسالان این باشگاه بازی کرده بود؛ پیش از آنکه به آیندهوون و سپس چلسی، رئال و بایرن بپیوندد. از این بازیکنان کم نداشتیم. همین فصل قبل متس هوملز برای دومین بار از بایرن مونیخ به دورتموند برگشت. سانتی کاسورلا هم که ممکن است در پایان فصل به ژاوی در السد قطر ملحق شود، این فصل پس از دوره مصدومیتی طولانی برای دومین بار به ویارئال برگشت؛ جایی که از تیم ب این باشگاه فوتبالش را در رده بزرگسالان آغاز کرده بود.