نمی‌خواهید صلح کنید؟

  کُشتی همان کِشتی به گل نشسته است که بیش از درد بی‌پولی باید نگران جنگ داخلی‌اش باشیم. دو قطبی در کشتی مسئله‌ای ‌است که بر همگان عیان شده و سرپوش گذاشتن بر آن دیگر غیرممکن به‌نظر می‌رسد. از محمد طلایی پرسیده‌اند بزرگ‌ترین عیب کشتی‌گیران چیست؟ جواب داده:«با هم زیاد اتحاد ندارند. سعی می‌کنند یک جاهایی از هم خرده بگیرند، شاید یک کم جلوتر هم بروند مثلا همدیگر را خراب کنند که خودشان بزرگ شوند. این ایرادی است که من همیشه از وجودش غصه خورده‌ام.» طلایی راست می‌گوید؛ هم‌اکنون رسول خادم یک طرف ایستاده و دبیر طرف دیگر. هر دو قهرمان جهان و المپیک هستند و مشق سیاست را در دو دوره شورای شهر فراگرفته‌اند. جنگ غیرعلنی از مدت‌ها پیش آغاز شده، کسی نمی‌داند رسول و دبیر دقیقا چه زمانی به مشکل خوردند ولی هرچه گذشت شکاف اختلافشان عمیق‌تر شد.
   با یکدیگر وارد مجادله نمی‌شوند ولی در جمع‌های خصوصی یکدیگر را متلک‌باران می‌کنند. تیم کشی با قهرمانان عنواندار جهان و المپیک پدیده شوم دیگری است که این روزها شاهدش هستیم، کوچک‌ترها که اتفاقا مدال جهانی و المپیک هم در چنته دارند گستاخانه جواب بزرگ‌ترها را می‌دهند که این تلخ‌ترین اتفاق در کشتی ایران است. همه اینها زنگ خطری است که گوشش صدای هر شنونده‌ای را کر می‌کند ولی گوش شنوایی برای آن نیست و باید گفت «ادب»، میراث آبا و اجدادی کشتی در حال نابودی است. اینکه دستور دهید در فضای مجازی خاستگاهی برای شما تشکیل شود و حالا با یک تیم فیلمبرداری در هر بحرانی حاضر شوید اتفاقی قابل تامل است که سبب می‌شود حال این روزهای کشتی را بهتر درک کنیم. کشتی لبه پرتگاه است، فیلم را رها کنید! 
   دلار خدا تومان نفس کشتی را گرفته، بهتر است اجازه دهند فدراسیون در یک جبهه شمشیر بزند. دغدغه دیگر برای کشتی در روزهای بی‌پولی تیری است به پیکره نحیف کشتی. شاید اغراق نباشد اگر بگوییم کشتی هیچ‌گاه مثل امروز اسیر دو دستگی نشده بود. دوران سیروس‌پور، طالقانی، یزدانی‌خرم، خطیب و حتی خادم بدون هیچ دودستگی به پایان رسید، نفرات رفتند و کاری با رئیس بعدی نداشتند. انتقاد همیشه بود ولی اینکه در فضای مجازی به یکدیگر بتازند، هیچ زمانی وجود نداشت. بودجه اولویت این روزهای کشتی است ولی واجب‌تر از آن، مهار شعله‌های اختلاف است که خیلی زود دوباره سر به فلک خواهید کشید.