شاید وقتی دیگر
سینماها کی و در چه شرایطی بازگشایی می‌شوند؟
مهرنوش سلماسی_روزنامه نگار
وقتی اوایل اسفند ۹۸ کرکره سینماها پایین کشیده شد، کمتر کسی تصور می‌کرد این تعطیلی، طولانی‌مدت باشد. روزهای اول ورود کرونا به ایران، اطلاعات و دانش دقیقی درباره این بیماری و تبعاتش وجود نداشت. الان هم اطلاعات بشر نسبت به این ویروس هولناک، خیلی زیاد نیست. نکات مبهم در مورد کووید- ۱۹ همچنان فراوان است. اما ۴ماه پیش با ابهامات بیشتری مواجه بودیم. البته امید داشتیم که این ویروس هرچه زودتر دست از سرمان بردارد. در مورد بسته شدن سینماها هم امیدوار بودیم تعطیلی طولانی‌مدتی در راه نباشد. هرچه گذشت کرونا برگ‌های تازه‌تری رو کرد و چنان همه ارکان زندگی‌مان را تحت‌تأثیر قرار داد که همه‌‌چیز را به قبل و بعد از خودش تقسیم کرد. با همان منطقی که رستوران‌ها و کافه‌ها و پاساژها بسته شدند سینماها هم به تعطیلی تن دادند. آن هم در آستانه اکران نوروزی که سال‌هاست جور کم‌رونقی گیشه بقیه سال را می‌کشید. سینمای۹۹ شروع نشده، به کما رفت. اسفند به پایان رسید تا عجیب و غریب‌ترین نوروز زندگی‌مان را تجربه کنیم.
«در خانه بمانیم» بیشتر از هر جمله دیگری شنیده می‌شد. خانه‌نشینی و حذف بیشتر مراودات اجتماعی، جایی برای فکر کردن به تعطیلی سینماها باقی نمی‌گذاشت. پست‌ها و کامنت‌های مردم در شبکه‌های اجتماعی نشان می‌داد که ملت بیشتر دلتنگ بسته شدن کافه‌ها هستند تا تعطیلی سینماها. نوستالژی قلیان کشیدن‌های دسته‌جمعی، حجم اندوه و افسوسی فزون‌تر از حسرت سینما رفتن ایجاد کرده بود. هرچند سینما هم برای دوستداران و فعالانش مسئله بود. منتشر شدن عکس‌های جمع‌های دوستانه برابر سینماها در ایام جشنواره، با متن‌هایی احساساتی نشان از دلتنگی‌هایی داشت که گرچه به پای لشکر اندوهگین کافه‌نشین‌ها و پاساژگردها نمی‌رسید اما همین‌ها نشانه محو نشدن سنت سینما رفتن بود؛ چیزی که الان عده‌ای نگرانش هستند؛ اینکه کرونا روزی برود که دیگر کسی حوصله شال و کلاه کردن و سینما رفتن نداشته باشد.
موج اول کرونا را با هراس و مراعات پشت سر گذاشتیم. فروردین که از نیمه گذشت، اوضاع به شهادت آمار بهتر شد ولی تداوم سختگیری‌ها و بسته ماندن اماکن، با توجه به شرایط اقتصادی، خیلی امکان‌پذیر نبود. به‌تدریج صحبت از این به میان آمد که کرونا حالا حالا هست و باید با آن کنار آمد. مغازه‌ها به‌تدریج بازگشایی شدند و حتی در مورد مشاغل پر ریسکی چون آرایشگاه‌ها و رستوران‌ها هم قفل تعطیلی برداشته شد. سینما و تئاتر اما همچنان منتظر ماند؛ منتظر اجازه وزارت بهداشت که رستوران‌ها را باز کرد ولی به باز شدن سالن‌های سینما رضایت نداد. اردیبهشت‌ماه البته خبر بازگشایی سینماها رسانه‌ای شد؛ خبری که پیوستش آیین‌نامه‌ای 15ماده‌ای بود؛ آیین‌نامه‌ای که سینماداران مخالفش بودند. قرار بود با رعایت پروتکل‌های بهداشتی، سینماها در عید فطر بازگشایی شوند. به موعد مقرر که نزدیک شدیم خبر رسید ستاد کرونا فعلا شرایط را مناسب بازگشایی سینماها نمی‌داند.
چند روزی گذشت و موعد تازه‌ای برای بازگشایی سینماها مشخص شد. این بار قرار بود بعد از نیمه خرداد این اتفاق رخ دهد. هنوز در اوایل خرداد بودیم که معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی باز شدن سینماها از نیمه خرداد را هم منتفی دانست. دلیل باز هم مخالفت ستاد ملی مبارزه با کرونا بود و اینکه با رعایت پروتکل‌های بهداشتی اعلام شده هم نمی‌شود سینماها را باز کرد.
پست‌ها و کامنت‌های مردم در شبکه‌های اجتماعی نشان می‌داد، ملت بیشتر دلتنگ بسته شدن کافه‌ها هستند تا تعطیلی سینماها. نوستالژی قلیان کشیدن‌های دسته‌جمعی، حجم اندوه و افسوسی فزون‌تر از حسرت سینما رفتن ایجاد کرده بود
از نیمه خرداد که گذشتیم اعلام شد با شروع تابستان، سینماها هم باز می‌شوند. خبری که انتشارش مصادف شده با شروع موج دوم کرونا در ایران. با این آمار رو به رشد و نگران‌کننده مبتلایان آیا درهای سینما پس از ۴ماه باز خواهد شد؟ فعلا کمتر کسی خبر بازگشایی سینماها را باور می‌کند. بالاخره روزی طلسم سینماها هم شکسته خواهد شد اما کی؟ شاید وقتی دیگر...
