خودرویی که به‌دست جانبازان نمی‌رسد

 از ضرورت‌های زندگی جانبازان برای حضور در عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی، اشتغال و درمان به‌ویژه جانبازانی که دچار عارضه جسمی حرکتی هستند خودرو است. جانبازانی که دچار مشکل جسمی، حرکتی هستند و قادر به استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی نیستند، به همین منظور داشتن خودرو از ضروریات زندگی آنان محسوب می‌شود. افزایش میانگین سنی جانبازان که نیاز درمانی آنان را نیز افزایش داده است مزید بر علت است. متولیان امر در بنیاد شهید و دولت باید متوجه این امر باشند که داشتن خودرو برای برخی از جانبازان حیاتی است. با نابسامانی‌ای که در سال‌های اخیر در نظام توزیع خودرو داشته‌ایم و افزایش روزبه‌روز قیمت آن امکان تهیه خودرو توسط جانبازان با توجه به مشکلات معیشتی آنان متصور نیست و اجرای قانونی که سال‌ها مورد بی‌توجهی متولیان امر قرار گرفته بسیار ضروری به‌نظر می‌رسد. قانون جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران در تاریخ ۲ دی‌ماه ۹۱ به تصویب مجمع تشخیص مصلحت نظام رسیده است، بیش از ۷سال از تصویب این قانون می‌گذرد. در ماده۴۵ این قانون آمده است:  دولت مکلف است سالانه اعتبار و تسهیلات لازم را برای تهیه خودرو مناسب برای کلیه جانبازان پنجاه درصد (٥٠ %) و بالاتر و آن تعداد از جانبازان بیست و پنج درصد (٢٥ %) الی چهل و نه درصد (٤٩ %) که به تشخیص کمیسیون پزشکی بنیاد از نظر جسمی محدودیت حرکتی دارند، پیش‌بینی نماید.
تبصره ١ - آن تعداد از همسر و فرزندان شاهد و آزادگانی که به تشخیص کمیسیون پزشکی بنیاد معلول شناخته می‌شوند می‌توانند از تسهیلات موضوع این ماده استفاده نمایند. تبصره ٢ – آیین‌نامه چگونگی واگذاری، میزان تسهیلات، کارمزد و میزان کمک بلاعوض توسط بنیاد و معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی رئیس جمهوری تهیه و به تصویب هیأت وزیران خواھد رسید. جانبازان و سایر ایثارگران مشمول ماده۴۵ بیش از ۷سال است که در انتظار اقدام مسئولین درخصوص واگذاری خودرو هستند لاکن دریغ از حرکتی از جانب آنان. گویا این خودرو توان حرکت به سوی جانبازان را ندارد. تبصره ۲ این ماده بنیاد و سازمان برنامه و بودجه (معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی سابق) را مکلف کرده است نسبت به تهیه آیین‌نامه چگونگی واگذاری میزان تسهیلات، کارمزد و میزان کمک بلاعوض در واگذاری خودرو را تهیه کند و به تصویب هیأت وزیران برساند، اما گویا این دو نهاد متولی به خواب عمیقی فرو رفته‌اند و ایثارگران را در یکی از ضروری‌ترین نیازهای آنان فراموش کرده‌اند. جای سؤال دارد که آیا تهیه آیین‌نامه برای یک ماده قانونی که ضرورت آن را همه می‌دانند و اهمیتش بر کسی پوشیده نیست چرا باید سال‌ها طول بکشد؟ چه پاسخی برای جانبازانی که در انتظار تحویل خودرو خود هستند، دارند؟ آیا در درک نیاز ضروری جانبازان به‌خودرو با مشکل مواجهند؟ و آن را نمی‌فهمند؟ یا برای قصور تقصیر و کوتاهی خود دلیل دیگری دارند؟ امید است این انتظار بیش از این طولانی نشود و بنیاد و دولت همتی کنند تا این قانون سال‌ها رها شده به سرانجام برسد.