داستان عثمان محمدپرست را از کودکی‌اش در خواف شروع کنیم چرا که در انتها قرار است دوباره به «کودکی» بازگردیم. در خراسان آن زمان، علاقه به موسیقی را نه با صفت «مطربی» که با انگِ «دهلی» می‌شناختند و والدین معتقد بودند فرزندی که دنبال‌ ساز و آواز می‌رود نه فقط از خدا دور می‌شود بلکه تربیت ناشایستی هم پیدا خواهد کرد.