هرچند که پذیرفتن این مسیر در ابتدا به دعوت اوست اما این منم که به میل و اراده‌ی خویش پا به قایق گذاشته و سوارِ بر آن می‌شوم. سوار می‌شوم و او قایقم را به دریا می‌اندازد. می‌توانم در همین لحظه از تصمیمم منصرف شوم، می‌توانم راهِ نرفته را برگردم و از قایق پیاده شوم؛ اما این کار را نمی‌کنم.

یک روز گرم تابستانی، وقتی کودک بودم، رو به‌روی پنکه دراز کشیده بودم. به چرخش پره‌های پنکه نگاه می‌کردم، اما حواسم جای دیگر بود. در رؤیای خودم بودم. شاید در رؤیای روزهای تعطیل تابستان و کارهای بزرگی که می‌خواستم بکنم. خیره به چرخش ثابت پره‌ها، چشم‌هایم سنگین شده بود.