صدایش را همه‌ی اهالی روستا می‌شنیدند؛ بعضی بلندتر و بعضی آرام‌تر. اما عادت کرده بودند درباره‌اش حرف نزنند. نهال، تنها کسی بود که هر‌بار صدایش را می‌شنید، از جا می‌پرید، می‌دوید جلوی پنجره و برای دیدنش تا بالای تپه چشم می‌چرخاند. وقتی چیزی نمی‌دید، آه می‌کشید و پنجره را باز می‌کرد تا سرما برود توی تنش و باد موهایش را به هم بریزد.