زاینده‌رود؛ زنده‌رود؛ رود زیبایی که به قدمت یک تاریخ، نبض تپنده شهر اصفهان بود؛ اصفهانی که محض خاطر نقش جهان و سی‌وسه پل و پل خواجو، نصف جهانش می‌گفتند و زمانی، سفرا و امرا و جهانگردان از سراسر جهان به احترامش تمام قد می‌ایستادند، مدت‌هاست به سوگ نشسته و خشکیده؛ نه جوششی، نه خروشی، نه صدای کودکان بازیگوشی که هر غروب به گیسوان مواجش بیاویزند و صدای خنده‌شان در سنگ و ساروج سی‌وسه پل گم شود.

زندگی خوزستانی‌ها و خاطراتشان با نخلستان گره خورده است تا جایی که روایت خوزستان بدون نخیلات ممکن نیست و حتی در سال‌های پس از دفاع‌مقدس این نخل‌های سوخته بودند که با ایستادگی‌شان راوی مردم این خطه شدند.