9
شنبه 12 آبان 1397
شماره 7519
درنگ
123
456
پیامـک شما را درباره این صفحه می خوانیم

ما نگرانیم

نگاه
اینکه چرا تئاترها به سمت لوکس‌شدن می‌روند یک امر طبیعی و به‌دلیل وارد‌شدن پول سرمایه‌داران خصوصی به تئاتر است. وقتی چنین کسانی وارد هنر نمایش شوند طبیعتا کالایی تولید می‌کنند که خریدار داشته باشد.
ویژه
چند سالی است که فراوان از اقتصاد هنر گفته و نوشته می‌شود اما هنوز حدود و مشخصه‌های آن روشن نیست.
«سلبریتی نداشته باشی کار تمام است.»؛ این را، هم دانشجویان می‌گویند و هم کارگردان‌هایی که هنوز دوست دارند آثار خود را در سالن‌های کوچک و دالان‌های تئاتر‌شهر روی صحنه ببرند.
ادبان‌ها را بکشید - اینطور که در تقویم رویدادهای مهم ‌ماه‌آبان نوشته‌اند، 13 آبان همان روزی است که کریستف‌کلمب برای نخستین بار جزیره دومینیکا در دریای کارائیب را رویت کرد.
نمی‌توانیم به تماشای نمایش «بینوایان» برویم چون رفتن به این نمایش برای یک خانواده چهار نفره یک‌میلیون تومان تمام می‌شود.
روزی که حسین پارسایی در قامت یک کارگردان درباره هزینه‌های اجرای تئاتر الیورتوئیست صحبت و به رقم 5/2‌میلیارد تومانی برای روی صحنه‌رفتن این نمایش شلوغ و پربازیگر اشاره کرد
اخیرا برخی برای توصیف چند تئاتر و کنسرت نمایش از واژه لاکچری استفاده کرده‌اند که از نظر من توصیف برای این آثار نیست؛ ‌مثال نقض این انتقادها هم کنسرت سی است
شرایط جامعه چه تاثیری بر تولید آثار هنری گران دارد؟

آسیب‌های هنر لوکس

محمد حسین ایمانی خوشخو معتقد است قیمت گذاری تئاتر نباید به نحوی باشد که صاحبان اندیشه و مردم عادی قادر به دیدن اثر نباشند
این روزها وقتی برخی تئاتر‌های خاص با بلیت‌های گران روی صحنه می‌روند یا کنسرت‌های موسیقی در هتل‌های گران قیمت به اجرا در آمدند و یا وقتی سلبریتی‌ها وارد حوزه نویسندگی شدند.

سلفی‌گرفتن با لوکس‌ها

وقتی از کالا یا خدمتی حرف می‌زنیم، خروجی فعالیت‌های اقتصادی را توضیح می‌دهیم که یا تولید صنعتی است و یا تولیدات محدودی است.
بلیت‌های جادویی
بلیت‌های جادویی
عرضه و تقاضا در بازار هنر، قیمت بلیت بعضی کنسرت‌ها را در جهان تا 15هزار دلار نیز افزایش داده است
یکی از گران‌ترین بلیت‌های تاریخ هنر، مربوط به کنسرت گروه لد زپلین است. در سال2007 لد زپلین بعد از مدت‌ها یک کنسرت برگزار کرد که در آن دوباره اعضای گروه به هم پیوستند.
PDF درنگ
کوتاه درنگ
۱۹ مهر ۱۳۹۷ بود که سیدعباس صالحی در صفحه شخصی‌اش نوشت:«تئاتر لاکچری تیر خلاص به این هنر مردمی است. اداره کل هنر‌های نمایشی با هم‌اندیشی و همیاری خانه تئاتر، حریم صحنه را از آن مصونیت دهد». اما حسین پارسایی -کارگردان و یکی از سرمایه‌گذاران تئاتر- واژه لاکچری را کم‌لطفی در حق این هنر می‌داند.
هنر برای عموم مردم یا تولید آثار فرهنگی لوکس برای گروه محدودتر و البته متمول‌تر؟ این سؤال روزگاری بسیار بین اهل نظر مطرح بوده است و هر یک نیز برای رویکرد خود استدلا‌ل‌هایی داشته‌اند. آرمان‌گرایان، ساحت هنر را رفیع‌تر از آن دانسته‌اند.
همزمان با آغاز اجرای کنسرت‌ها و نمایش‌های موزیکال و پرزرق و برق در تهران، بحث و جدل‌هایی برسر بالا‌بودن قیمت بلیت این برنامه‌ها و اصولا نیاز به تولید چنین محصولات پرهزینه‌ای، آن‌هم در شرایط اقتصادی کنونی جامعه، ایجاد شده‌است. اینکه همه اقشار جامعه توان خریداری بلیت این نوع نمایش‌ها را ندارند،