مقاله آقایان محسن گودرزی و آرش نصر‌اصفهانی درباره وضعیت تهران در سال ۱۳۵۶ به نکات بسیار مهمی اشاره دارد. مضامین این گزارش متعدد و متنوع است و پرداختن به آن در یک یادداشت به تنهایی کافی نیست. من می‌کوشم در این یادداشت کوتاه به یکی، دو مطلب اصلی آن اشاره کنم. اول باید به این نکته اشاره کنم که ما در پرداختن به مسائل و مشکلات امروز، گذشته را چندان مورد توجه قرار نمی‌دهیم.

کنترل و هدایت نظام‌های شهری در جهان به سوی توسعه، نیازمند مدیریت یکپارچه است؛ روندی که امروز در شهر نابسامان تهران، «مدیریت صدپارچه» جایگزین آن شده‌است و نتیجه‌ای جز کمبود و اتلاف منابع، ‌موازی‌کاری و نارضایتی شهروندان در پی نداشته‌است. سیدمحمود میرلوحی معتقد است که مدیریت یکپارچه شهر تهران قرار نیست معجزه‌ کند، اما دست‌کم می‌تواند بسیاری از گره‌های این شهر را باز و از موازی‌کاری و اتلاف منابع جلوگیری کند.

برای روز جهانی کودک 16مهر یادمان باشد می‌توانیم روی موزه عروسک‌های ملل حساب کنیم. چنین فرصتی کم پیش می‌آید که آدم جایی را در شهر پیدا کند که در آن هم کودک خوشحال باشد و هم بزرگ‌تر سر ذوق بیاید. مثلا نهایتش باید به‌مناسبت روز جهانی کودک، با کودک بروید باب‌اسفنجی، شلوار ‌مکعبی با عینک ‌سه‌بعدی نگاه کنید که در این فرایند هم نمی‌توانید حداقل ذوق‌کردن کودک را از پشت عینک ببینید.