وقتی «سپیده» تصمیم گرفت به‌جای نشستن پشت میز و سرک کشیدن توی حساب و کتاب و عدد و رقم، زمان کشدار تابستان تهران را رکاب بزند تا به شب برسد، خبری از پناه گرفتن دوچرخه در اتوبوس و مترو نبود. او که بعد از شغل دفتری حالا به طبیعت‌گردی روی آورده، آن ‌روزها باید برای نشستن بر مرکب دوچرخه، مسیرهای سرپایینی را انتخاب می‌کرد و هرجا که مسیرش به بالا می‌افتاد باید قید زمان را می‌زد، سرعتش را کم می‌کرد تا نفسش هماهنگ با رکاب زدن‌هایش شود.