داستان جاوید
این بیست و سه روز، به قدری بین دشت و خورشید و آسمان و طبیعت ساده ایران و روی خاک قدم برداشته بود که اکنون زمین و نور هستی، جزئی از وجود و زندگی و نفس کشیدن او شده بودند.
ایستادیم پشت پنجره، گفتیم شهر شولای مه پوشیده است، اما مه نبود. غبار بود که لشکر کشیده بود به شهر ساحلی ما و بی‌خیال سر تأسفی که به چپ و راست می‌گرداندیم چسبید به نفس‌هامان.نگاه‌مان رفت سمت جنگل‌های باستانی که زوزه اره‌برقی‌ها سال‌ها تنشان را لرزانده است.
درباره روزنامه‌نگاری است اما کلاس آموزشی نیست این مطلب. یادی است برای یادآوری اینکه عددهایی که در خبرها و گزارش‌ها می‌خوانیم تا چه اندازه می‌تواند با همه دقت‌ها و حتی تفسیرهای درست، برای ما ناآگاهی و سوءبرداشت، به جای افزایش آگاهی به‌بار آورد.
نجات سرباز رایان
بعد از جنگ که برگشتم خونه، وقتی به مردم بگم که برای زنده بودن چه کارهایی کردم، اونا پیش خودشون فکر می‌کنن که خب این چیزیه که ازت انتظار می‌رفت!...
