فراخوان
بی تعارف و تکلف ، مثل همین متن کوتاهی که می بینید.
عمه، عمه‌ام نبود؛ مادر رضاعی پدر بود و از وقتی در آن کوچه پامنار، شوهرش زنده از سفر بازنگشت، آن‌قدر بی‌خانه مثل باد، دو لته در‌های خانه‌مان را به هم زد که نفهمیدیم از کی یکی از گل‌میخ‌های جالباسی را به احترام چادرش خالی گذاشتیم.
چند سال پیش تهران شهری بود با انبوه مسافران کلافه در ایستگاه‌های اتوبوس. آن موقع کسی خبر نداشت اتوبوسی که از ایستگاه اول راه افتاده، چه زمانی قرار است به ایستگاه‌های دیگر برسد و باید مدت زمان زیادی را انتظار می‌کشیدی تا بالاخره شمایل این وسیله نقلیه از انتهای خیابان نمایان شود.
